Hoe zou ik kunnen beschrijven wat ik gezien heb? Dat is een onmogelijke opdracht. De woorden bestaan er niet voor, alsof ik een ander universum binnentrad, waar andere wetten gelden, een andere realiteit bestaat. En toch zal ik het proberen. Hier is mijn verslag van de eerste publieke demonstratie van de Snaarmachine.
Maandag 1 september werd ik in het GR-labo verwacht. Eerst kregen we de gebruikelijke briefing. De beelden van misvormde dieren, waarvan geen een het avontuur van de gewijzigde realiteit overleefd had, spraken voor zich. Als je de kop van een hond plots ziet verpulveren of het achterlijf van een kat van het ene ogenblik op het andere in het niets ziet verdwijnen, ben je wel gewaarschuwd. De boodschap was duidelijk: blijf uit het bereik van de machine! Om de werking van de machine te snappen, moet je een minimum van de snaartheorie weten. De snaartheorie is een allesomvattende theorie om de gehele natuurkunde te beschrijven. Essentieel zijn minuscule snaartjes, kleiner dan een atoomkern. De Grieken zochten al naar het kleinste deeltje, waaruit de materiële wereld zou opgebouwd zijn. Sommige Griekse natuurfilosofen geloofden dat er een atoom, een ondeelbaar deeltje moest bestaan. Atomen werden gevonden, maar bleken op hun beurt opgebouwd uit kleinere deeltjes, uit quarks. Uiteindelijk ontdekten kwantumfysici echter dat alles uit trillende snaren bestaat. Een snaar kan je vergelijken met een minuscuul elastiekje dat op allerlei wijzen kan trillen. De trillingen van de snaar doen de verschillende elementen ontstaan. Lange tijd was dit puur een mathematisch theoretisch model, dat niet bewezen kon worden. Technisch was de wetenschap niet in staat om experimenten uit te voeren die de theorie konden falsifiëren of bevestigen. Sommigen suggereerden dan ook dat er te veel tijd en geld gespendeerd werd in een doodlopende weg. Dat veranderde echter tien jaar geleden. De eerste resultaten veranderden onze kijk op de wereld. Nog beter, de snaartheorie doorstond tot vandaag alle testen. Alle tijd en geld die in het snaaronderzoek gestoken was, was niet tevergeefs geweest! Een volgende beslissende stap werd door onderzoekers van het MIT gezet, toen zij ontdekten hoe de trilling van een individuele snaar gemanipuleerd kan worden. Die techniek resulteerde in de Snaarmachine. Hoe moet je de werking van die machine voorstellen? De machine staat hier fysiek in het centrum van de vloer en genereert golven in het ruimtetijdweefsel. De machine straalt naar een plek vijf meter hoog, waar de golven geconcentreerd worden op één snaar. Wat er dan gebeurt, is ronduit fantastisch. De persdienst herinnerde er ons aan dat sommigen, ja ook een aantal wetenschappers, ongerust waren, toen de plannen voor het bouwen van de machine bekend geraakten. Net zoals er bij de eerste test van de atoombom gevreesd werd dat de atmosfeer in brand zou vliegen of dat er in CERN een allesverslindend zwart gat zou gecreëerd worden, was men bang voor de mogelijke destructieve werking van de Snaarmachine: kan je zomaar ongestraft lokaal de realiteit wijzigen? Enkele doemdenkers voorspelden zelfs het einde van de wereld. Maar zoals we ondertussen allemaal wisten, al deze rampen zijn niet gebeurd, wist de persdienst ons te vertellen. Eindelijk was het grote moment aangebroken: de machine zou aangezet worden, hiervoor waren we gekomen. Vanuit de machinekamer achter glas werd de Snaarmachine opgestart. De onzichtbare golven botsten vijf meter boven onze hoofden. Er verscheen een licht, als drongen de lichtstralen van de zon de bunker binnen. De kleur veranderde langzaam, alle kleuren van de regenboog verschenen en… en toen doken er kleuren op, waarvoor ik geen naam heb, die niemand ooit voor ons aanschouwde. Ondertussen werd een gebied van enkele kubieke centimeters door de Snaarmachine bestraald. De ruimte veranderde, er verscheen een soort kubus, maar dan een kubus met vier ruimtedimensies. En objecten, die ik niet kan omschrijven, omdat we er geen woorden voor hebben, de wiskunde ervoor niet kennen, de meetkunde en topologie schoten te kort om de dingen te beschrijven. En toch, zagen we duidelijke patronen, het was niet pure chaos, geen pure kwantumfluctuaties. Toen het GR-gebied een meter groot was, opende zich een wormgat, zo zal ik het maar noemen. Doorheen de tunnel zagen we onszelf in het labo staan, wachtend op het begin van het experiment. Zonder het uitdrukkelijke verbod dat we onder geen beding de GR-zone mochten betreden – en de glazen wand - zou er vast en zeker iemand de uitdaging van het tijdreizen hebben willen aangaan. Zelfs al belandde je in een parallelle wereld, dat risico zou ik er wel bij genomen hebben. Maar de beelden van de dodelijk verminkte dieren weerhielden me ervan om de beveiliging te omzeilen. Het wormgat sloot weer en verdween. Toen leek het alsof er zich voor onze ogen een nieuw universum zomaar uit het niets ontstond. Vanuit ons standpunt zagen we er de hele evolutie en geschiedenis van. We zagen er het verleden, heden en toekomst van, een eeuwigheid die voor ons slechts enkele minuten duurde. Het universum maakte plaats voor een alternatieve wereld. Er doken werelden op met andere natuurkundes, andere wiskundes en zelfs andere logica’s. Bizarre werelden, onbegrijpelijke werelden, werelden die ik vroeger voor onmogelijk zou hebben gehouden, mocht iemand me erover verteld hebben. Toen er een wereld met ontelbaar veel dimensies en meerdere tijdsdimensies verscheen, zag elke aanwezige er andere aspecten van, zo bleek achteraf. De demonstratie overtuigde iedereen. De operatoren van de machine beklemtoonden dat er nog heel wat onderzoek moest gedaan worden om de techniek van de snaarmanipulatie te verfijnen. Nu kan het resultaat nauwelijks voorspeld worden. We weten dat er een overweldigend schouwspel zal zijn, maar we moeten telkens afwachten wat het precies wordt. Het MIT voorspelt dat binnen tien jaar de eerste GR-pretparken geopend zullen worden. De game-industrie zal al enkele jaren eerder, nieuwe, onbekende werelden genereren via snaarmanipulatie. Walt Disney nam al een licentie op de machine om een GR-pretpark aan te leggen. Belangrijker zullen wellicht de nieuwe GR-materialen met nog ongekende eigenschappen zijn, die met GR-technologie ontwikkeld worden. Er zullen hele nieuwe takken van de wiskunde en fysica ontstaan. De ultieme droom is natuurlijk om ooit veilig de GR binnen te stappen en al die onbekende werelden in kaart te brengen. Alice in Wonderland! Frank Beckers
1 Opmerking
|
|