Charles van Wettum - Het beste ruimtepak 'ever'

De kwaliteit van ruimtepakken is essentieel. Ze moeten recyclen, want elk molecuul dat weglekt is voor eeuwig voor je verloren. Ze moeten warmte-isolerend zijn, ze moeten je helpen bij koerscorrecties, ze moeten je helpen communiceren. Mijn ESA-2055-B17 is het geavanceerdste ruimtepak ooit ontwikkeld. Het pak is zelfs AI-gestuurd.
Ik noem mijn pak Josef, naar de beruchte Stalin. Hij lijkt op hem: onbuigzaam, streng en meedogenloos. Josef is het beste ruimtepak ever, zeiden ze toen ik hem meekreeg naar boven, hij houdt je eeuwig in leven.
Het was tijdens de tussendienst, de paar dagen eenzame oppas tussen een net vertrokken onderzoeksteam en de aankomst van nieuwelingen. Het zijn voor de beheerder heerlijk rustige dagen: een beetje klussen, kleine reparaties, lekker sporten.
‘We gaan die vastzittende stabilisatie-arm losmaken,’ zei ik die ochtend tegen Josef toen ik hem had aangetrokken. Het was vlak bij de sluis, een simpel klusje. Toen Josef merkte dat ik even vlug naar buiten ging, moest hij natuurlijk een opmerking maken: ‘Het gebruiken van een zekeringslijn is verplicht, Charles. Zonder zekering loop je grote risico’s.’
Och, hij is zo geprogrammeerd, hij kan er ook niets aan doen. Ik heb in de afgelopen maanden geleerd om niet op elke opmerking van Josef te reageren. Veiligheid is een dictatuur, dus ik koester elk heel klein beetje vrijheid dat ik kan veroveren. Toen ik me afzette voor een snelle korte route naar de zonnepanelen had ik de gesp van de zekering al in mijn hand om die bij aankomst aan de railing bevestigen.
‘Ik signaleer een ongezekerde EVA, Charles.’
‘Je moet me niet afleiden, Josef. Ga maar schaken.’ De AI’s van ruimtepakken herkennen geen cynisme of humor, het is de prijs die je betaalt voor draagbaarheid.
‘Die applicatie is op deze locatie niet beschikbaar. Zekering is verplicht.’
‘Ik zal me zo dadelijk vastzetten. Kijk, ik heb hier mijn gesp al bij de hand.’
Ik had ontdekt dat ik Josef kon laten twijfelen. Als hobby had ik in de afgelopen weken een strategie van dubbelzinnige informatie ontwikkeld en Josef reageerde meestal met vertragingen. Dat bevredigde me: kleine overwinningen smaken soms het best.
‘Ik moet ingrijpen. Maak u klaar voor interventie.’
‘Je waagt het niet.’
Josef vertraagde niet, en natuurlijk was het pech. Net op het moment dat ik mijn lichaam draaide en mijn gesp vastklikte, nam Jozef de aansturing over. Mijn gewrichten bevroren en Jozef gaf met de stuwraket een salvo om me terug te brengen naar de sluis. Dat ging fout: de versnelling stootte me weg van het schip, mijn hoekmoment draaide me naar een steunbuis die mij vol op de rug raakte. De klap met de constructie verhoogde mijn snelheid en ik vloog recht van het schip af. Na tien meter kwam de kabel strak, de geknapte lijn miste me op een haar, maar bracht me wel in een snelle rotatie. Ik zag het schip elke seconde passeren en bij elke rotatie was de afstand tot het schip duidelijk groter geworden. Dit ging niet goed.
‘Josef, stabiliseren. Daarna koerscorrectie.’
Ik maakte mij geen zorgen. Dit was het beste ruimtepak ever, het houdt je eeuwig in leven.
De AI reageerde onmiddellijk: ‘Stabilisatie gestart.’ Ik zag in mijn ooghoeken stuurraketjes afgaan. Na een paar seconden werd de rotatiesnelheid kleiner, even later hing ik stil. Perfect uitgevoerd! Nu zou de voorstuwing mij probleemloos terugbrengen. Ik wachtte op het eerste signaal dat ik terug naar het schip zou versnellen, maar er kwam geen voortstuwing. De afstand tot het schip groeide per seconde.
‘Waar blijf je, Josef?’
‘Mijn systeem zegt dat de voortstuwing aan is, Charles, maar we hebben geen versnelling. Ik zet nu de voortstuwing af, dit is nutteloos energiegebruik.’
‘Misschien dat die botsing iets beschadigd heeft?’
‘Er is geen foutmelding, dus ik weet niet waar ik naar moet kijken. We hebben wel een ander probleem, Charles. De antenne van de communicatie is afgebroken.’
Ik vloekte. ‘Ik kan moeilijk mijn pak uittrekken om de achterkant te bekijken. Geef me dan in ieder geval de aansturing van mijn pak terug.’
‘Negatief, Charles. Er is niets dat jij kunt doen om jouw overlevingskans te vergroten. Op dit moment ligt prioriteit bij energiebesparing en minimalisatie van risico’s. Ik handhaaf volledige fixatie.’
 
#
 
De afstand tot het station is toegenomen, mijn thuis is niet meer dan een nog net zichtbare stip. Mijn omloopsnelheid rond de Aarde is groter, dus mijn eerstvolgende kans om het station te bereiken is als ik precies een rondje meer heb afgelegd. Josefs eerste schatting is dat me dat twintig jaar kost. Misschien is er op dat moment iemand aan boord die me zal zien.
Mijn Stalin heeft me advies gegeven over hoe ik mij moet gedragen om gezond in mijn pak te wonen. Spieroefeningen, ademhalingsoefeningen, hersenoefeningen. Hij schrijft schaken voor en yoga en zelfs fietssimulaties.
De eerste uren praatte hij voortdurend – dat was therapeutisch, zei hij. Ik heb veel gescholden, hem op duizend manieren opdracht gegeven zijn mond te houden en uiteindelijk heb ik hem overtuigd. Hij is stil.
Zijn laatste opmerking was optimistisch: ‘Als het over twintig jaar niet lukt, Charles, dan hebben we diezelfde periode later gelukkig weer een kans. En twintig jaar later wéér!’
Dit is het beste ruimtepak ever. Het houdt je eeuwig in leven.
 
Een eerdere versie van dit verhaal verscheen in Fantastische Vertellingen-63, in 2022.