Johan Klein Haneveld - Voor het slapen gaan …

Daar lig je in je glazen kist
als een prinses in wit gehuld,
handen op borst, de ogen dicht,
geen ademtocht, je slaap zo diep
en lippen toch geplooid tot lach,
alsof er niets je raken kan
tot je ontwaakt in je paleis,
onschuldige. Je kan niet zien
de man die buigt over je bed
hijgend, kwijlend, hand in zijn broek,
denkend wat hij wil doen, met jou
slechts een object. Zijn wrede lust
treft geen verzet. Of je merkt niet 
hoe dunne wand plotsklaps bezwijkt.
Staaf breekt door glas, door kleed, door hart
vampier gespietst. Bollen koud bloed
op zachte bries de ruimte in.
Ogen als ijs, op je gelaat
blijft voor altijd een glimlach staan.
Wat als je schip piraten treft?
Je wakker wordt ver van je doel
als slaaf in dienst van een slecht mens
of wezen vreemd, in zoo geplaatst
fokdier, pronkstuk, op sterk water?
Maar niets daarvan. Systeem defect,
haven voorbij, je reist verder
het donker in. Geen prinsenkus.
Je droom is dood, maar jij nog niet.
Of wel? Je komt er nooit meer achter. 
Daar klinkt het sein! Welterusten.