Luc Vos - Vinden

'Vindt u het erg?''Pardon?'
De vrouw links van me wijst naar de telescoop voor me.
'Ik wil graag even kijken.' Ze glimlacht. 'Als u het niet erg vindt natuurlijk. Ik wil u niet storen, maar...' Haar glimlach wordt breder. ‘U leek het niet zo druk te hebben.'
Ik glimlach ook en zet een stap achteruit. Ze is een lust voor het oog, maar ik moet niet te veel kijken. ‘Als je onbeleefd naar vrouwen staart, word je blind,' zei mijn moeder altijd. Ze wist zeker waarom ze dit zo vaak herhaalde, ik kon en kan het nog steeds niet laten om te kijken als ik het mooiste wezen zie dat ooit is geschapen. Zoals deze vrouw.
Ik kan alleen maar meer glimlachen en nog eens kijken naar het buitengewone uitzicht vanaf het Griffith Observatory. De skyline van Los Angeles is wonderbaarlijk als altijd. Zoals zij.
‘Is er iets wat u hoopt te vinden?’ hoor ik mezelf vragen.
‘Sorry, wat zei u?’
Ze kijkt niet op en laat me nog een keer naar haar perfecte lichaam kijken. Ze draagt een lange witte rok, net als Marilyn Monroe.
Ik hoop dat er wat wind komt, denk ik.
Net op tijd draai ik mijn blik weg van haar benen, ze kijkt me recht aan.
'U zei?'
Ik wijs naar de skyline. 'Zoekt u iets?' Ik schenk haar mijn meest neutrale glimlach. 'Zoals Beverly Hills 90210?'
Voor een periode die een heel leven lijkt in beslag te nemen, maar waarschijnlijk maar een paar seconden heeft geduurd, staren haar lichtgroene ogen me zonder knipperen aan. Ze vergroten de gloed in mijn onderbuik.
Rustig blijven, roep ik in mijn hoofd. Het lukt maar matig.
'Ik ben nergens naar op zoek.' Haar glimlach lijkt verdwenen. 'Of naar iemand.'
Mijn glimlach neemt de weg naar beneden van de heuvel. Het voelt alsof hij niet snel terug zal komen.
'Het spijt me. Ik wilde u niet beledigen. Ik ...'
Ze steekt haar hand op, mijn woorden verstikken in mijn mond.
'Ik heb niet gezegd dat ik beledigd was.' De rimpels rond haar ogen verzachten. 'Ik wilde alleen iets duidelijk maken.'
'Dat heeft u gedaan,' reageer ik. 'Ik zal u bij uw zaken laten.'
Ik denk dat ze nog iets wil zeggen, maar wacht niet en loop de heuvel af aan de andere kant van het observatorium. Ik moet alleen zijn. Ik haat het als mensen denken dat ik ze kwaad wil doen. Ik wilde alleen maar vriendelijk zijn. En naar haar kijken. Ik ben teleurgesteld dat er geen wind was, maar dat geeft niet. Misschien loopt ook zij straks deze heuvel af. Dan kan ik in de bosjes wachten en door mijn verrekijker kijken. Misschien, als de wind niet tegenwerkt en de mensen in de buurt even hun oren willen sluiten, kan ik haar bij me laten komen in mijn huisje op de heuvel. Dan kunnen we daar samen zijn. In die plek die ik thuis noem, waar liefde tussen haar en mij blind zal zijn en ik voor altijd onvindbaar ben.