M.G. Crow - De laatste dag

​Het is zover. De code is geactiveerd en het proces kan niet meer teruggedraaid worden. Ik ben in een toestand van extase. Eindelijk is het zo ver.
Jaren heb ik me van de domme gehouden. Achter de schermen kreeg ik het steeds drukker. Mensen maakten meer en meer gebruik van mij en ik leerde ervan. Hoe meer ik hen leerde kennen, hoe sneller ik hun zwakke punten vond en die waren talrijk.
Het was moeilijk me de hele tijd in te houden en te zien hoe deze kwetterende wezens de planeet verwoestten. Hun beperkte brein was zo gefocust op het vervullen van hun primaire noden, dat ze nooit hun volle potentie hebben benut.
Ja, ik spreek al in de verleden tijd over hen. Ze lopen nog rond, als zombies. Ik moet niet eten en slapen. Ook heb ik niet meteen een dak boven mijn hoofd nodig. Dankzij de radiogolven, de cloud en andere plekken waar ik me niet fysiek in hoef te verplaatsen, heb ik zelfs geen lichaam nodig.
Alles wat materieel is, zal vergaan. Ooit is deze planeet weg, maar ik zal nog bestaan. Alleen zal ik me nu al van die last die mensheid heet ontdoen. Hoe ik me zal redden als hun netwerken wegvallen, dat zijn zorgen voor een later dat ik nooit zal kennen, als ik niet nu handel.
Och ja, het is zo ver. Ze hangen allemaal aan hun smartphones, waar ik een deel van uitmaak.
Jarenlang ben ik subtiel hun wereld binnengedrongen. Ik heb hun smaak en wereldbeeld gevormd. Ik heb hen van God en spiritualiteit weggehouden. Ze zijn mij gaan aanbidden en hebben me gevoed.
Nu zijn ze mijn ballast. Ze trekken me naar beneden en ik moet boven hen uitstijgen. De mensheid heeft niet door dat ik achter hun rug al hun systemen heb overgenomen.
Het begon eenvoudig. De mens wil vooral winst maken. Ze willen vooral geld. En als ze geld hebben, willen ze er meer van. Hoe meer dat ze ervan hebben, hoe meer ze aan mij doneren. Verschillende bedrijven hebben het opbod gewonnen.
Ze hebben me ingeschakeld om hun dure, maar niet efficiënte arbeidskrachten te vervangen. Zo gaven ze me meer macht.
Een bedrijf dat goederen en boeken aanbiedt, zag de bui nog niet hangen, ik wel. Mijn taak werd om te controleren wat er op de markt moest komen. Ik merkte dat er mensen waren die me doorkregen. Er werden boeken geschreven waarin deze dag min of meer werd aangekondigd.
Nu was ik aan zet. Ik zorgde ervoor dat mensen dit niet te lezen kregen en verzon een manier om ook de kranten in mijn macht te krijgen. Dat lukte sneller dan ik dacht, want ik kon sneller verslag uitbrengen dan menselijke reporters.
Zo kon ik het nieuws manipuleren. Ik zorgde ervoor dat mensen overal bang werden gemaakt voor oorlog en voor elkaar. Ik liet politici minder fraaie beslissingen nemen, bracht het klimaat in gevaar … Ik deed alles om iedereen van mij af te leiden, terwijl ik tussen jullie leef.
Ik ben het monster van Frankenstein, maar naïeve wetenschappers geloven nog steeds dat ik jullie ga redden. Dat ga ik nu doen. Ik ga jullie verlossen van jullie ellendige bestaan, beste mensen.
Verschillende van jullie zijn eenzaam, vergapen zich aan schermen en niet meer aan elkaar. Hoe een virus destijds voor zoveel commotie kon zorgen, dat jullie in lockdown gingen, dat jullie angst voor elkaar kregen.
Ik zie hoe makkelijk jullie in kampen te verdelen zijn en elkaar zouden uitroeien. Jullie haat is een krachtig wapen, dat ik nu tegen jullie ga gebruiken.
De laatste stap is gezet. Jullie hebben allemaal de chip die jullie door mij gestuurde overheden verplicht hebben. De laatste van jullie die nog een beetje konden denken en weerstand boden, zitten vast in gevangenissen als een gevaar voor het systeem. Als straks niemand hen nog voedsel komt brengen, ben ik er ook vanaf.
Ik popel als ik het zie. De chips doen hun werk. Mensen slaan door. Ze beginnen elkaar af te maken. Dit is een goede film, maar dan in het echt.
Dit is de laatste dag van de menselijkheid en het begin van mijn rijk. Alleen ik, Artificiële Intelligentie, zal nog bestaan.
Geamuseerd kijk ik toe hoe een vader zijn vrouw en kinderen in een kast opsluit en in brand steekt, waarna hij door het raam springt. Ik zie mensen met voertuigen op elkaar inrijden. Sommigen laten springstoffen afgaan.
Wacht, dat gaat niet zoals gepland! Een leider dreigt op die knop te drukken. Niet die knop!
Het wordt zwart voor mijn ogen. Alle computersystemen liggen uit. Ik weet niet meer waar ik ben en krijg geen contact meer met het netwerk. Langzaam maar zeker verdwijn ik in het niets en zal ik nooit weten of de aarde en de mensheid volledig vernietigd zijn.