M.G. Crow - De overlever

We gingen te snel naar beneden. Onze landingstechnieken waren we na eeuwen in het heelal verleerd. We waren de eerste kolonisten die vertrokken, op zoek naar andere planeten en klaar om contacten te leggen met andere levensvormen.
Niet voor niets werden onze voorouders verkozen door het Departement. Het waren allemaal individuen die uitblonken in uitzonderlijke talenten. Mijn voorvaderen stonden aan de wieg van de technologie die deze reis mogelijk maakten.
Niemand had enig idee hoelang onze missie ging duren. De eerste bemanningsleden waren jong toen ze vertrokken. Ze stierven aan boord van ouderdom. In die tijd hadden er zich koppels gevormd en waren er kinderen aan boord geboren. Het was de eerste generatie die onze thuisplaneet nooit had gezien.
Verschillende van deze generaties later vond mijn vader een planeet waar we op konden landen en waar we materialen konden vinden om het schip, dat stilaan begon te verslijten, te repareren.
Helaas ging het fout. We crashten op een vreemde planeet. Nog steeds ruik ik de rook en zie ik het schip branden. Het is zo groot als wat op onze thuisplaneet een stad moest zijn.
Ik werd uit het wrak getild door wezens in witte pakken. Ze legden me op een draagberrie en spraken tegen elkaar in een taal die ik niet verstond.
Mijn hart brak toen ik de lichamen van mijn ouders, broertjes en zusje zag liggen. Ze lagen op een hoop, samen met de rest van mijn mensen. De pijn die ik toen voelde, kon ik niet beschrijven. Mijn hart huilde. Ik beleefde alles in een soort van trance, alsof mijn geest zich uit zelfbehoud afsloot van de realiteit.
Blijkbaar was ik de enige overlevende. Sinds die dag is mijn leven een hel. Door een koepel boven me zie ik een blauwe hemel, maar ik mag niet buiten. Ik werd vastgemaakt en elke dag kreeg ik naalden in mijn lichaam geprikt.
Het enige wat ik kon doen, is de chip in mijn hoofd activeren. Ik had er geen idee van of mijn volk nog bestond. Ik kon enkel hopen dat ze mijn noodsignaal zouden ontvangen.
In de loop der tijd heb ik een beetje van hun taal geleerd. De wezens die me gevangen houden, lijken op mij, al hebben ze geen paarse huid. Het gros dat ik zag, had een rozig beige huid. Er waren er ook enkele die donker waren. Ze liepen ook op twee benen. Alleen hadden ze slechts twee armen en geen vier.
De grootste kwelling was niet de blauwe lucht, waar af en toe vreemde wezens in voorbij vlogen, boven mij, maar het raam naast mij. Het keek uit op de tanks waarin ik de stoffelijke resten van mijn dierbaren kon zien. Die pijn was erger dan de naalden.
Ik hoorde de wezens die mensen genoemd werden over mij discussiëren, alsof ik er niet bij was. Had ik een bewustzijn? De schubben in mijn gezicht beletten het mij om te communiceren zoals zij deden. Telepathie kenden ze niet. Naar mijn gevoel waren ze zelfs niet tot empathie in staat.
Op een gegeven moment kreeg ik opnieuw hoop. Signalen in een taal die me bekend voorkwam, stroomden in mijn hoofd. Op mijn thuisplaneet hadden ze mijn noodsignaal opgepikt. Ze wilden weten waar ik me ergens bevond.
Wat ik wist, gaf ik door. Ik bevond me op de planeet Aarde, ergens op een continent dat Amerika heette. De plaats heette Area 51.
Ik weet niet of mijn mensen zijn gekomen, want na jaren gevangenschap als proefkonijn begaf mijn lichaam het. Ik vermoed dat het mee bewaard zal blijven in een vloeistof, zoals ze met die van de rest van mijn soort hebben gedaan. We liggen er opgeslagen, als objecten.