M.G. Crow - De robot

Gillend verdwijn ik achter de bank. Dit kan niet waar zijn! Mijn vader heeft de hel in huis gehaald.
Verwonderd staart hij me aan. De blik in zijn ogen, die me van over de leuning waarnemen, verraadt dat hij echt geen idee heeft wat me bezielde om te gaan vluchten.
‘Vind je je cadeau niet leuk?’ vraagt hij.
Mijn cadeau? Meent hij dat?
Overvallen door mijn vernietigende blik gaat hij van de zetel. Op de achtergrond hoor ik geluiden, alsof er geschoten wordt.
HELP! Dat monster heeft mijn vader toch niet geraakt?
Ik kruip aarzelend vanachter de bank en kijk rond. Op de achtergrond zie ik de kerstboom staan. Oef, hij brandt nog niet.
Ik sluip op handen en voeten door de kamer. Dan zie ik de rug van mijn vader. Het is stil tot hij begint te vloeken.
Ik nader hem zonder dat hij het merkt. Hij staat bij de keukentafel over iets gebogen. Als ik zie wat het is, krijg ik een hartverlamming. Hij is het monster aan het openvijzen.
‘Verdomme, zijn die batterijen nu al op!’ hoor ik hem roepen.
Dan ziet hij mij.
Ik hou me in als ik zie hoe liefdevol hij de robot die hij voor mij heeft gekocht van nieuwe batterijen voorziet.
Mijn poppen lopen niet uit zichzelf. Ze hebben ook geen wapens in hun borst zitten en gaan niet om de zoveel passen schieten.
‘Ik vind hem akelig.’ Het is eruit.
Mijn vader slaakt een diepe zucht. Ik zie de teleurstelling in zijn ogen Het is net dezelfde als toen ik hem een Barbie gaf voor zijn verjaardag. Hij was er zo blij mee, dat ik ze mocht hebben. Nu ben ik zo blij met die robot, dat hij hem van mij mag hebben.
Ik hoor het slot van de voordeur opengaan. Mijn moeder komt binnen en bekijkt de robot met minachting.
‘Wat is dat voor een ding?’ vraagt ze.
‘Een robot voor onze dochter haar Kerstmis.’ Mijn vader houdt zijn kin tegen zijn borst.
Mijn moeder knijpt haar mond tot een spleetje. Ik besluit afzijdig te blijven.
Omdat ik weet dat het tussen mijn ouders gaat knetteren, ga ik naar mijn kamer. Ik zet me op mijn bed en neem een van mijn Barbies. Als ik ze begin te kammen, hoor ik geluid bij de deur.
Ik doe ze voorzichtig open. Beneden hoor ik mijn ouders elkaar verwijten maken, die ik niet ga herhalen. Voor me staat de robot me smekend te bekijken.
‘Mag ik hier ook schuilen?’ vraagt hij met een mechanische stem.
Ik begrijp dat de ruzie hem beneden te veel is geworden en slaak een diepe zucht als ik hem binnenlaat. Hij zet zich op het bed naast mijn Barbie en kijkt naar het theeservies in de hoek.
Ik besluit mee te spelen. De robot wil geen thee, want dan roest hij  vanbinnen, maar hij wil wel doen alsof. Dat doet Barbie ook. Omdat ik geen thee kan zetten, slurp ik van mijn leeg kopje.
Beneden wordt het stiller. Ik denk dat ik de robot een tweede kans ga geven.