M.G. Crow - De vergelding

Het doet me wat dat ik gestorven ben voor mijn vaderland. Dat mijn ouders best trots op mij zijn, kan ik geloven. Mijn zicht aan deze kant is een beetje anders, het is meer dat ik ze waarneem met mijn gevoel dan met mijn ogen, die ik niet meer heb.
Ik weet dat ze mijn foto op hun altaar koesteren. Ze branden er wierook bij en spreken me nog aan. Ik ben niet vergeten.
Mijn zusje verandert. Ze is al geen kind meer, zoals op de dag dat ik besloten had me op te offeren voor het Rijk.
Ik had de zegen van onze keizer. Mijn vliegtuig kon maar op één manier landen.
Ik heb geen idee hoeveel tijd er verstreken is, maar ik merk dat de oorlog nog niet gedaan is. Toen ik mezelf op dat Amerikaanse oorlogsschip richtte, geloofde ik dat ik met mijn leven de oorlog zou beëindigen.
Ik was achttien en oudste van een gezin van drie. Mijn broer was veertien en mijn zusje negen. Ik deed het voor hen.
Nooit had ik durven denken dat onze keizer zich zo kon vergissen.
Het is een mooie zomerochtend in mijn geboortestad. Ik zie mijn moeder het ontbijt maken. Mijn zusje is al weg, ze werkt op het postkantoor, zoals vele meisjes van haar leeftijd. Mijn broer werkt in het militaire kamp vlakbij.
Ik zie mijn ouders samen eten. Ze genieten van hun rust.
Wat er dan gebeurt, kan ik niet beschrijven. Plots zijn ze weg, alsof een enorme hitte hen uit elkaar rukt. Ik voel ze bij mij. Ze zijn aan mijn kant.
Waar zijn mijn broer en zus? Ik moet ze vinden.
Even vergeet ik dat ik de stoffelijke wereld achter me heb gelaten. Ik zie een grote wolk als een paddenstoel over de stad rijzen. Een fel licht vernietigt alles op zijn weg. Ik zie mensen levend verbranden voor ze er erg in hebben. Ze zijn weg zonder een spoor na te laten.
Verderop staat mijn hart stil. Ik zie mijn zusje. Ze loopt naar de Myiuki Brug, zoals vele anderen. Hun huid hangt los van hun lichaam. Hun haren zijn verbrand. Ze gillen van de pijn en zoeken verkoeling. Sommigen springen in het water dat nog niet verdampt is en verdrinken.
De stad is een vuurbal. Dit is niets tegen de bommen die we op Pearl Harbor gooiden. Hier zie ik geen militairen vallen, maar gewone burgers. Mijn ouders zijn dood, mijn zusje is meer levend dan dood en waar is mijn broer?
Het antwoord op mijn vraag komt in de vorm van legertrucks. Mijn broer is bij het reddingsteam. Ik zie hem aan de andere kant. Ze nemen enkel de jongemannen mee. Hij mag ons zusje niet helpen. Ze staat verloren tussen andere vrouwen en kinderen. Een moeder wiegt haar verkoolde baby, alsof ze hoopt hem nog tot leven te wekken.
Ik huiver als ik zie wat de Amerikanen hebben gedaan. Nog nooit heb ik zoveel zielen me tegelijk voelen vergezellen. Ik kan het amper aan. Mijn geest trilt van verdriet en woede. Ben ik hiervoor gestorven?
Ik zie wie me dierbaar was en zwaar verbrand op de Myjuki Brug ziek worden en sterven. Mijn broer vergezelt me snel. Hij hielp slachtoffers en werd er zelf een.
Als de jaren voorbijgaan, zal mijn gezin eindelijk verenigd geraken aan mijn kant, als een oude vrouw op haar sterfbed ligt, getekend door de littekens van die dag. Als hibakusha heeft mijn zusje het niet gemakkelijk gehad. Nu kan ze eindelijk haar rust vinden.