M.G. Crow - Unholy Trinity

Selena weet niet wat ze moet denken als Dylan het slot forceert. Ze is al wat gewend sinds ze vier jaar geleden via een online advertentie op het darkweb met hem en Markus in contact kwam. De boezemvrienden zochten een dappere meid die nergens verlegen om was.Wat haar precies in deze mannen aantrekt, kan ze niet zeggen. Na enkele weken heen en weer gechat te hebben, sprak ze af met de twee mannen. Meteen was ze onder de indruk van hun lange haren en tatoeages. Ze was toen net achttien, de twee mannen begin twintig.
Ondertussen woont ze met hen samen en hebben hun plannen concrete vorm gekregen. Ze werken met zijn drieën als een team van ghosthunters en urban explorers. Ze breken binnen in leegstaande woningen met een gruwelijke geschiedenis en maken hierover reportages. Daarnaast produceren ze ook andere content, waarmee ze bij een select publiek nog wat bijverdienen.
Selena weet dat Unholy Trinity, het team waar ze deel van uitmaakt, niet door iedereen geliefd is, vooral niet vanwege hun andere kanaal op OnlyFans, waar ze dingen doen die niet op YouTube mogen. Gelukkig is Dylans vader een bekende advocaat, die alles juridisch regelt.
Haar blik gaat naar Markus, die de camera vasthoudt. Ze is het gewend dat hij de minst spraakzame van haar partners is, maar vandaag is zijn stilte anders, bijna onheilspellend.
Koude rillingen kruipen over haar rug. Was het wel een goed idee om een Halloweenspecial voor YouTube op te nemen in het huis van Rob Crawford, de beruchtste seriemoordenaar uit de regio? In dit huis heeft de man jarenlang jonge vrouwen op gruwelijke wijze misbruikt en omgebracht. Dankzij Dylans vader en hun half miljoen abonnees kregen ze toegang. Het was vooral Markus die erop stond deze reportage te maken. Selena heeft door dat hij al een tijdje gepassioneerd lijkt door deze psychopaat en er een grondige studie over heeft gedaan. Ze heeft een vermoeden dat hij een persoonlijk motief heeft, maar durft hem er niet over aan te spreken.
Bij de eerste stap die ze binnenzet, kokhalst ze. Iemand lijkt haar te viseren. Ze kan de aanwezigheid van Rob Crawford voelen zonder enige apparatuur; hij heeft het op haar voorzien. Zijn executie haalde destijds alle krantenkoppen.
Ze slikt. Een hand op haar rug doet haar bijna een meter omhoog springen.
‘Wat is er, liefje?’ Dylan kijkt haar met een mysterieuze glans in de ogen aan. Hij klinkt niet bezorgd, eerder geamuseerd.
Dit is niets voor de flamboyante Dylan. Selena bijt op haar lip. Dat Markus de koele kikker is, die leedvermaak zou kunnen hebben met haar angst, kan ze nog aanvaarden. Van Dylan verwacht ze zoiets niet.
‘Dylan, ik zie dat onze vriendin trilt. Laten we onze YouTube-film maken, daarna kunnen we haar warm houden voor onze volgende opname.’ Markus zet de camera neer.
Dylan pakt de rest van de apparatuur uit. De EMF-meter geeft meteen hoge activiteit weer zodra hij hem aanzet.
Selena heeft een akelig voorgevoel. De geest van Rob Crawford is hier. Ze voelt hem dichterbij komen, alsof de muren zijn adem uitblazen.
‘Jongens, ik wil niet lastig doen, maar voelen jullie die kou hier niet?’ Ze kijkt van Dylan naar Markus en terug.
‘Rustig maar, liefje, het is eind oktober. Natuurlijk is het wat frisser.’ Markus ritst zijn leren bikervest open. Daaronder draagt hij een sweater met een schedel erop.
Selena probeert zichzelf wijs te maken dat ze te licht gekleed is. Het idee dat ze straks helemaal naakt voor de camera moet, staat haar tegen. Normaal is ze al opgewonden zodra ze op locatie aankomt. De week ervoor, bij opnames op een oud kerkhof, was ze opgelucht dat ze zich door haar partners kon laten nemen op een grafsteen. Nu wil ze zo snel mogelijk naar buiten.
Dylan gaat voor haar staan, alsof hij haar wil tegenhouden. Sinds hij het pand betrad, is er iets in hem veranderd. Alsof niet Dylan, maar iemand anders voor haar staat. Er verschijnt een griezelige lach op zijn gezicht, die haar hart doet verkrampen.
‘Toe nu, het is niet meer grappig,’ zegt ze met klapperende tanden.
‘Kom me beter helpen met die kabels en het licht, in plaats van ons liefje bang te maken.’ Markus staat over de installatie gebogen.
Dylan gaat naar hem toe en doet wat er gevraagd wordt.
‘Ik ga kijken of we niets in de auto vergeten zijn.’ Selena loopt naar de deur, die vlak voor haar neus dichtslaat. Ze slaakt een luide gil.
‘Zeg, wil je onze trommelvliezen eruit voor een windstoot?’ Markus kijkt haar streng aan, maar zijn blik versoepelt zodra hij oogcontact met haar maakt. Hij benadert haar en trekt haar tegen zich aan.
‘Ik stel me aan.’ Selena nestelt haar hoofd in zijn oksel. Hij torent een hoofd boven haar uit.
‘Jullie zijn schattig,’ snauwt Dylan. ‘Selena is zo wit als een lijk. Vraag haar niet om extra rouge op te doen. Dit gaat het effect voor onze special kapotmaken.’
‘Doen jullie dit met opzet?’ Selena aarzelt. Ze kent de mannen goed genoeg. Dit had ze moeten voorzien. Toch is ze er nog steeds niet gerust op. Normaal overleggen ze samen een scenario en weet ze wanneer ze bang moet reageren. Deze keer is er niets afgesproken. Is dat een nieuwe strategie van haar partners, of wil er echt een kwaadaardige geest bezit nemen van Dylan?
Ze houdt hem in een ooghoek in de gaten. Hij is het minst van de twee in zijn normale doen. Ze had verwacht dat híj haar zou troosten, niet Markus. Van die laatste had ze eerder verwacht dat hij haar op stang zou willen jagen. Soms kan hij gewoon een etter zijn, maar dan wel één met onweerstaanbare bruine ogen en een lichaam waar ze niet nee tegen kan zeggen.
Dylan vindt ze uiterlijk de minst aantrekkelijke van de twee, maar hij is dan weer grappig en gevat. Hij is op sommige punten de tegenpool van Markus, die overkomt alsof hij zijn roeping als lijkbidder heeft gemist. Nu mist ze de pretlichtjes in Dylans blauwe ogen. Ze lijken wel doods en het is alsof hij moedwillig zijn blonde lokken erover drapeert zodra hij merkt dat ze hem in de gaten houdt.
Dit is geen gedrag dat ze van hem gewend is. Dylan is een flapuit met het hart op de tong. Ze acht hem niet in staat om iets achter te houden. Zo biechtte hij ooit spontaan zijn onenightstand met een stripper op, in die nachtclub waar ze eens gestrand waren. Natuurlijk vergaf ze hem. Ze hadden afgesproken een open relatie te hebben en zelf deelt ze ook het bed met Markus, dus zag ze het probleem niet. Maar juist die openheid, en het feit dat hij nu plots een gesloten boek lijkt, wekt haar argwaan.
Ze houdt van beide partners evenveel. Soms kan ze zelfs genieten van de kalmte die Markus uitstraalt. Hij trekt zich graag terug en is niet de gangmaker zoals Dylan. In het begin was hij vooral de diepe stem achter de camera. Pas toen het geld er kwam, lieten zij en Dylan hem soms ook voor de lens verschijnen. Nu hij eraan gewend is, lijkt hij er op zijn manier van te genieten, zolang hij zijn fans maar niet hoeft te ontmoeten.
Dylan vertelde haar dat hij Markus kent sinds ze zes en zeven jaar waren. Ook hij krijgt niet altijd vat op zijn minder sociale vriend, maar dat deert hem niet. Ze zijn tegenpolen die elkaar in evenwicht houden. Selena voelt dat zij precies de partner is die hun leven compleet maakt. Er waren naast haar nog tien andere kandidaten, maar met haar was de klik er wél. Zo kwamen hun projecten van de grond.
Selena twijfelt er niet meer aan: ze zal een ster worden online. Zonder aarzeling verliet ze haar ouders, die aan elkaar kleefden van drank en drugs. Ze trok in bij de jongemannen. Dylan ligt soms met een kater in bed en Markus is altijd doodnuchter. Er is iets aan Markus dat hem daardoor zelfs macaberder maakt dan Dylan. Hij is ook altijd degene die rijdt. Als oudste bepaalt hij op zijn manier de koers.
Ze moet toegeven dat ze Markus met zijn zwartgeverfde haren indrukwekkend vindt. Hij slaagt erin de aandacht te trekken door mensen af te stoten. Zo speelde hij ooit een vampier en dronk hij rood druivensap, wat sommigen deed geloven dat het bloed was.
Een speelse glimlach verschijnt op haar gezicht. Ze heeft er weer zin in. Dit is de Halloweenspecial, die hen misschien nog meer volgers en leden zal opleveren. Ze kunnen al redelijk goed leven van hun avontuur, maar met meer geld valt nog meer te bereiken.
Dylans vader heeft het kanaal alvast geen windeieren gelegd. Zijn advocatenkantoor is een van hun belangrijkste sponsors, en ze maken er graag reclame voor.
De berichten van haar ouders, die om geld smeken, beantwoordt ze niet. Zolang ze niet clean zijn, wil ze niets meer met hen te maken hebben. Ze hebben haar genoeg pijn gedaan. Bepaalde dingen wil ze liever vergeten. Ze is blij dat ze, buiten roken, geen zware verslaving heeft opgelopen in de jaren dat ze door hen mishandeld werd.
Dat doet haar eraan denken dat ze nog een pakje in haar tas heeft. Ze neemt een sigaret en steekt hem aan. Daarna geeft ze er een aan Markus. Drinken doet hij niet, roken wel. Bij Dylan is het omgekeerd. Alleen trekt hij dit keer niet zijn verontwaardigde gezicht als ze per ongeluk de rook in zijn richting blaast. Integendeel, ze krijgt de indruk dat hij er zelf naar verlangt.
Een akelig gevoel trekt over haar huid, een kriebel, alsof de spin in het web dat op haar arm getatoeëerd staat tot leven is gekomen en jongen heeft uitgebroed. Al die kleine spinnen lijken over haar lichaam te kruipen. Ze wil vluchten, maar houdt zich in.
Nu er licht brandt, kan ze beter om zich heen kijken, al geven de lampen een spookachtige glans aan het geheel. Dat past bij de setting. Het gros van hun video’s is show. Ook al legt ze tarotkaarten, kan ze pendelen en is ze vertrouwd met een ouijabord, de laatste tijd krijgt ze het gevoel dat geesten haar weinig meer te zeggen hebben. Natuurlijk gelooft ze erin. Haar gids en beschermengel heeft haar bij haar ouders weggehaald, voordat het helemaal fout liep.
Ze weet dat de mannen de EMF-meter vaak bewust bespelen om indruk te maken op de kijkers, maar dit keer was ze er niet zo zeker van of Dylan dat deed. Hij kwam haar anders voor. Nog steeds. Er is iets aan hem dat haar niet aanstaat. Maar wat?
Veel tijd om na te denken heeft ze niet. Het lampje van de camera springt aan. Ze zijn live en er hebben zich al duizend kijkers aangemeld. Dit gaat als een trein.
Zoals gewoonlijk neemt Dylan eerst het woord. Hij is de vlotte jongen, maar lijkt ergens te haperen. Ze merkt dat hij onwennig naar de camera staart en nauwelijks iets weet uit te brengen.
Markus merkt het ook en besluit de meubelen te redden. ‘Ja, Unholy Creeps, dit zijn jullie niet gewend. Dit huis is zo gruwelijk dat zelfs Dylan verkrampt van schrik.’
Hij voegt er zijn diepe lach aan toe. De reacties zijn positief, de kijkers smullen ervan. Langzaam maar zeker begint Selena’s vertrouwen weer terug te keren, al blijft het gevoel knagen dat dit hun laatste film wordt.
Ze wandelen verder door het huis. Naarmate ze dichter bij de kelder komen, waar naar schatting tweehonderd vrouwen een gruwelijke dood vonden, neemt het aantal kijkers toe. Iedereen wil de gruwelkelder zien. Leden melden zich in veelvoud aan, donaties en likes stromen binnen.
Selena daalt mee de krakende trap af. Over haar schouder kijkt ze naar Markus, die achter haar loopt. Voor haar gaat Dylan.
De Unholy Creeps, zoals ze hun fans noemen, smullen er ongetwijfeld van dat ze in de ruimte rondlopen waarin de dood hen lijkt op te wachten. Nu begint het angstzweet Selena echt uit te breken. Ze wil hier weg en liefst nu.
Aan de live reacties te zien ontgaat haar angst het online publiek niet. Maar hulp? O nee. Ze is kwaad dat niemand haar wil helpen. Sinds ze bij Unholy Trinity begon, heeft ze zich nog nooit zo wanhopig gevoeld. Ergens wil ze niet meer blijven voor de volgende film. Ze had met de mannen een afspraak. Als er iets was waardoor ze zich niet goed voelde, hoefden de ‘volwassen’ opnames niet. Zo had ze eens onverwacht haar maandstonden gehad, waardoor ze het niet zag zitten. De mannen toonden begrip en het werd enkel YouTube die dag. Ze had die nacht tussen Dylan en Markus geslapen, zoals gewoonlijk, maar geen van beiden probeerde iets dat ze niet wilde.
Deze mannen zouden haar nooit kwaad doen, maar nu twijfelt ze of ze wel zichzelf is. Dat Markus een duister geheim heeft, vermoedt ze al een tijdje. Ze kan er haar vinger niet op leggen, maar hij was te enthousiast om hierheen te komen.
 
#
 
Na ruim een uur door het huis gelopen te hebben, zit de live uitzending erop. Het is klokslag middernacht; Halloween is voorbij. Het trio staat nog in de kelder.
‘Ik vind het te koud voor ons andere werk.’ Selena slaat haar armen over elkaar en kijkt de mannen onderzoekend aan, nu ze zeker weet dat de kijkers weg zijn.
‘Liefje, je ontsnapt er niet aan,’ zegt Dylan, die zijn arm om haar heen slaat. ‘Dit is een vette plek.’
Hij klinkt niet als zichzelf. Helemaal niet. Selena voelt zich in het nauw gedreven. Ze duwt hem van zich af, maar hij kijkt haar dreigend aan. Zo kent ze hem niet.
‘Stop!’ Markus treedt naar voren. ‘Het is mijn schuld. Ik wilde dit. Maar deze plek is oneerbiedig tegenover de slachtoffers, zoals …’
Een ijzige stilte valt, die wordt verbroken wanneer Dylan Selena vastgrijpt. ‘Wie ben jij om ons te bevelen?’
Zijn stem is kil en ijzig. Selena bevriest in zijn greep. Dit is niet haar partner.
‘Ik ben je bloed,’ antwoordt Markus. ‘Mijn moeder … ze spuwde me uit toen ik haar vond. Het is niet de vrouw die jij kent. Ik ben geadopteerd. Mijn echte moeder was Lisette Marchal.’
Selena verstijft. Lisette Marchal, het overlevende slachtoffer van Rob Crawford. Halfdood en hoogzwanger zat ze opgesloten in dit huis. Ze begint te rekenen: Lisettes kind zou nu zesentwintig zijn, even oud als Markus. Haar adem stokt als ze subtiele gelaatskenmerken van de seriemoordenaar in hem herkent. Nu begrijpt ze waarom Markus hier wil zijn.
‘Vader, laat mijn vriend en vriendin los,’ zegt Markus. ‘Het was mijn fout om hierheen te komen. Neem mij.’
Dylan grijnst ijzig. ‘Ik vermoed dat jouw moeder een van mijn teven was.’
Selena verkrampt wanneer hij haar jas opent en zijn hand over haar borsten laat glijden. Dit voelt verkeerd. Het is Dylans lichaam, maar niet zijn geest.
Markus grijpt een mes uit zijn vest en klikt het open. ‘Laat haar en Dylan gaan. Je moet mij hebben. Ik ben je zoon.’
Selena’s hart bonst. Een gil blijft steken in haar keel. Ze had niet verwacht dat Markus hen in gevaar zou brengen, maar hij kijkt bezorgd naar haar.
‘Dylan, vecht tegen wat bezit van je heeft genomen,’ roept ze.
Dylan laat haar los. Ze wil de trap oplopen, maar hij grijpt haar opnieuw.
‘Dylan, je bent sterker dan mijn vader.’ Markus grijpt hem en geeft hem een rake klap.
Selena staat versteld.
‘Ren de trap op. Kijk niet achterom,’ fluistert Markus haar toe. Hij trekt haar overeind en kust vluchtig haar wang.
Ze ziet Dylan, of beter Rob Crawford, woest op hen afstormen. Ze vlucht de trap op, terwijl beneden rekken omvallen en kreunen klinken.
Boven merkt ze een licht in de woonkamer. Alle deuren staan open, behalve de voordeur. Achter haar kraakt de trap. Haar hart slaat over.
Zo snel ze kan, loopt ze naar de hal en tast naar het handvat van de voordeur. De deur geeft niet mee, alsof ze op slot zit. Voetstappen weerklinken op het parket. Ze grijpt haar smartphone en belt het alarmnummer.
‘Hij gaat me vermoorden!’ zegt ze, terwijl ze koortsachtig probeert de deur te openen.
‘Wie?’ vraagt de operator.
‘Rob Crawford. Ik ben in zijn huis.’
Een korte stilte.
‘Mevrouw, het is geen tijd om …’
Selena laat de operator niet uitpraten en gilt wanneer een gestalte op haar afkomt. Ze laat haar telefoon vallen en gilt nog harder.
Het gegil stopt abrupt. De lijn wordt verbroken.
Ze houdt haar adem in en ziet Markus naderen, besmeurd met bloed. Zijn donkere ogen fixeren haar.
‘Waar is Dylan?’ vraagt ze.
‘Hij is mijn vaders laatste slachtoffer,’ antwoordt Markus. De witte schedel op zijn zwarte sweater kleurt rood. Dan pas ziet ze de gapende wond in zijn buik.
Ze buigt zich over hem en wiegt hem in haar armen, terwijl het leven uit hem wegtrekt.
Op de achtergrond weerklinken sirenes, maar het lawaai dringt niet tot haar door. Tranen stromen over haar wangen. Ze voelt hoe Rob Crawfords geest haar in de gaten houdt. Hij lijkt te wachten tot hij opnieuw kan toeslaan …