Niels van Eekelen - Een betere wereld

De belofte van een betere wereld.
Dat was waar Karil voor streed.
Was dat niet hetgeen wat iedereen zocht?
Waarvoor mensen bereid waren om dingen te doen die niet in die betere wereld thuishoorden?
Liever had hij niet met een speer en een schild in zijn handen gestaan, met een stalen helm op zijn hoofd. Voor de mannen en vrouwen die aan weerszijden van hem in de linie stonden, gold dat niet allemaal, dat wist hij. Voor sommigen was de glorie van de strijd voor die betere wereld zijn eigen doel. Karil verweet het hen niet, maar bad stilletjes dat zijn strijdkameraden vrede zouden vinden in hun betere wereld.
Gezamenlijk hieven ze hun speer op en zetten de mars in, voorwaarts op de linies van de dwazen af die de wereld in Chaos wilden storten.
 
#
 
Toen hij klein was, was de wereld altijd goed genoeg geweest voor Karil. Het leven in het boerendorp in Lingalia waar hij was opgegroeid was zo vreedzaam geweest als men mocht hopen. Soms ging er een oogst verloren, of trok er een dodelijke ziekte door de regio, maar wat was daaraan te doen? Chaos bestond, en was nu eenmaal Chaos.
Of dat had Karil tenminste altijd geloofd, totdat zendelingen van de Negen Torens zijn dorp bezochten, en hij samen met de andere kinderen geboeid luisterde naar hun verhaal.
Chaos, vertelden de zendelingen, was een kwade kracht. De balans tussen Orde en Chaos was lang geleden verstoord, en het was nu aan de mensheid om de Orde te bewaken en te voorkomen dat de Chaos de wereld verzwolg. Dat was de reden dat de Negen Torens zelfs boven de regeringen van landen stonden, want het lot van de wereld was groter dan het individu, ook als dat individu een koning of keizer was.
Her ergste was immers al bijna gebeurd, en in de hele wereld was alleen het continent dat beschut werd gehouden door de Torens nog veilig voor de mensheid.
Karil was nooit buiten de bescherming van de Torens geweest. Dat was niemand die hij kende. Maar iedereen wist dat het waar was.
Lingalia had altijd op goede voet gestaan met de Torens en de Orde bewaakt – drie van de negen Torens die de mensheid veilig hielden, stonden dan ook op Lingaliaans grondgebied. Maar zelfs hier waren er tovenaars en heksen die de Orde verstoorden om zich tegennatuurlijke kracht toe te eigenen, en er waren andere landen die het gezag van de Torens openlijk in twijfel trokken.
Karils ouders waren verdrietig toen hij besloot om de eed af te leggen en zijn leven aan de Torens te wijden, want het betekende dat hij ver van huis zou reizen, maar ze waren ook trots. Wie droomde niet van een betere wereld?
 
#
 
Het verbaasde Karil iedere campagne weer dat ze toch bestonden. De mensen die zich verzetten, die geen betere wereld nastreefden. Of hooguit een wereld die alleen beter was voor hén. Maar dat was zelfzuchtigheid.
Op zijn achttiende trok Karil ten strijde naar een grensgebied waar twee landen zich elkaars grondgebied probeerden toe te eigenen en daarmee het Grensverdrag van de Torens verbroken.
Karil zag met eigen ogen het lijden dat de Chaos ter plekke teweegbracht – verwoeste dorpen, platgebrande akkers, ziekten die wild om zich heen grepen onder de talloze vluchtelingen en gewonden. Als de macht van de Chaos niet werd ingeperkt, zou de hele wereld hem snel voelen. Zelfs Karils ouders thuis, ver weg.
De Torens konden niet anders dan hard ingrijpen. Gesteund door een coalitie van landen stuurden ze een vredesmacht, en Karil was hun trouwste soldaat.
Het was met pijn in het hart dat hij de fakkel vasthield die een van de laatste onaangetaste velden in het oorlogsgebied in as legde om de twee vijandige legers uiteen te drijven, maar het was het allemaal waard toen hij in de erewacht mocht staan die er getuige van was hoe beide heersers hun overgave aan de Torens ondertekenden.
Alle strijdkrachten trokken zich terug binnen hun eigen grenzen, en vluchtelingen keerden langzaam terug naar huis. Karil bleef met een deel van de troepen van de Torens nog twee jaar in de regio om de vrede te waarborgen, en hij zag veel honger en verdriet. Niemand bedankte hem en zijn strijdkameraden, maar dat gaf niet. Karil wist dat ze erger hadden voorkomen. Hij bleef vechten voor de belofte.
 
#
 
De jaren die volgden, waren de beste van zijn leven, onderbroken door de duisterste dagen. In de nasleep van de oorlog kreeg de Chaos voet aan de grond door de hele bewoonde wereld, en leek het alsof de tovenarij en hekserij overal te vinden waren. Karil reisde verder dan ooit tevoren en zag alle wonderen van de wereld, van de eindeloze wouden van Krugstolle in het noordwesten tot aan de Gouden Velden, de woestijn aan de zuidoostelijke grens. De Chaos die buiten de grenzen van de bewoonde wereld heerste, zag hij nooit, want zo ver waagden de Torens zich nooit. Maar hij wist waartegen ze vochten. De Orde moest worden bewaakt.
Na zijn dienst in de strijd werd hij aanvankelijk uitgezonden met zendelingen die mensen in kleine dorpen en grote steden herinnerden aan de gevaren van de donkere krachten. Te veel van hen dachten dat het allemaal wel meeviel en zochten heksen op als ze ziek werden of duldden tovenaars in hun midden. Ze zagen om zich heen rampspoed toeslaan, maar begrepen niet wie verantwoordelijk was voor het verstoren van de Orde.
Wanneer Karils gezelschap weer bij hen wegreed, keken ze elkaar argwanender aan, klaar om hun deel te doen om de wereld te beschermen, zelfs als de vijand naast hen bleek te wonen.
En Karil bleef dromen van een betere wereld. Die begon er immers mee door de wereld niet erger te laten worden.
 
#
 
Later kreeg hij zijn eigen bevel. Aan het hoofd van een patrouille van tien goede soldaten trok hij door verschillende landen om verslagen en beschuldigingen van tovenarij te onderzoeken. Na de jaren aan voorlichting door de Torens stond het volk achter hen, beducht op vreemden evenals op buren die tot onmogelijke dingen in staat leken, die twistten met de Orde.
Bij lang niet allen die beschuldigd werden, vond Karil bewijs, en soms kwam hij pas aan nadat mensen het recht in eigen hand hadden genomen. Heksenverbrandingen hadden de Torens nooit gesteund – ze waren te wreed, en bewezen niets – maar de mensen hadden de Chaos in de wereld geproefd en waren bereidwilliger geworden om voor de Orde te strijden. Sommigen zelfs schrikbarend enthousiast. Het was niet te voorkomen, want de Torens konden niet overal zijn.
Karil zag taferelen die hij eerder alleen tijdens de oorlog had gezien en des te gruwelijker overkwamen omdat ze plaatsvonden in verder vreedzame dorpen en stadjes, onder welwillend volk.
Waar beschuldigingen op waarheid bleken te berusten, voerde Karil zelf de executies uit – snel en pijnloos, maar daardoor niet minder definitief, want of een heks of tovenaar zich nu van kwaad bewust was of niet, de enkeling mocht het bestaan van de meerderheid niet in gevaar brengen door de Orde te verstoren, en eenmaal geleerd was magie niet af te leren.
Soms werd Karil ’s nachts wakker van de dingen die hij had moeten doen, in een herberg of in zijn tent, maar hij kon zichzelf altijd geruststellen met het feit dat hij slechts had gedaan wat nodig was, voor de betere wereld die hem was beloofd.
 
#
 
Na verloop van tijd werden daadwerkelijke meldingen van magie zeldzamer, en begonnen mensen ook minder vaak magie te zien bij buren met wie ze een vete hadden en bij vreemden die simpelweg anders leefden dan zij.
De Orde was langzaamaan hersteld in de wereld.
Voor het eerst sinds zijn training bleef Karil langere tijd in een van de Torens gestationeerd. Het deed hem goed om onder mensen te zijn die zijn idealen deelden, op afstand van de strijd die ze zo vaak moesten voeren. De Negen Torens rezen al sinds mensenheugenis boven de wereld uit en boden hem hun beschutting. Zolang Karil leefde, zouden ze niet vallen.
Karil trouwde en kreeg een kind, een zoon. Bijna alle kinderen die binnen de Torens werden geboren, legden de eed af zodra ze daar oud genoeg voor waren, en Karil was bij voorbaat trots.
 
#
 
De volgende keer dat Karil ten strijde moest trekken, was er geen oorlog. De herinnering aan de vernedering van de heersers die het Grensverdrag hadden geschonden lag nog te vers in het geheugen, en de agressors in dit nieuwe conflict deden er alles aan om de openlijke schijn van oorlog te voorkomen terwijl ze elkaar heimelijk net zo veel geweld aandeden. Dat betekende geen coalitie van landen, die terughoudend bleven zolang de letter van het Verdrag niet was geschonden.
De macht van de Torens zelf was kleiner, maar met de verzamelde steun van alle negen Torens was hij genoeg, al liet dat de rest van de wereld onbeschermd.
Ditmaal zat Karil aan tafel toen de vredesonderhandelingen werden gehouden die niemand vredesonderhandelingen wilde noemen, en was zijn oudste zoon erbij als bekerdrager.
Het werd de heersers bespaard om zich officieel over te hoeven geven, en iedereen die nog leefde, keerde terug naar huis.
In zijn privégedachten had Karil bedenkingen bij dat besluit. Hij had zijn manschappen over slagvelden en door verwoeste gebieden geleid, en had dezelfde gruwelen aanschouwd en soms zelfs aangericht als die ten tijde van de openlijke oorlog in zijn jeugd. Misschien vroeg een betere wereld om meer vergiffenis, maar hij vreesde dat het schrikeffect van de neergeslagen oorlog zou uitwerken, en het volgende conflict tussen landen de term oorlog weer niet meer zou schuwen.
Ze konden niet anders dan blijven geloven in de belofte van een betere wereld, en de strijd voortzetten.
 
Net als eerder in zijn leven werd het conflict tussen landen gevolgd door een golf van tovenaars en heksen die door heel de wereld opdoken. Hoe vrijer de Chaos spel had, hoe eenvoudiger zijn tegennatuurlijke kracht was te manipuleren door dwazen en kwaadwillenden, en hoe meer er hun kans grepen.
Karil voerde zelf geen executies meer uit, want hij stond aan het hoofd van een afdeling en was nu de man die patrouilles op onderzoek uit stuurde. Toch werd daardoor de schaal van wat zijn manschappen gedwongen waren om te doen en wat mensen elkaar aandeden hem alleen maar duidelijker, want zijn manschappen deden over alles aan hem verslag, en wanneer de twijfel hen in zijn greep had, keerden ze zich tot hem om zijn belofte te horen over de betere wereld waarvoor ze streden.
Of hij die belofte nu hoorde of zelf maakte, hij deed Karil altijd goed. Gruwelen en leed herhaalden zich, maar de toekomst zou beter zijn.
 
#
 
In zijn latere jaren trok Karil zich terug in zijn Toren. De Torens hadden hem leren lezen en schrijven, maar er was altijd te veel te doen geweest, te veel te bewerkstelligen. Hij had zijn blik alleen op de toekomst gericht. En hoe minder toekomst hij nog voor zich had, hoe meer hij naar het verleden begon te kijken.
Zijn jongste zoon was in training, en zijn oudste zoon en dochter streden al voor een betere wereld. Zelf had Karil alleen nog administratieve verplichtingen, dus hield hij veel tijd over.
Tijd waarin hij steeds meer stilstond bij alles wat hij had meegemaakt, alle gruwelen die hij had gezien. Veel ervan uitgevoerd door zijn hand, of onder zijn bevel. Allemaal in naam van een belofte.
Een betere wereld was niet in één dag gebouwd. Zelfs één mensenleven was veel gevraagd, dat had hij van jongs af aan beseft. Het nam niet weg dat hij ernaar verlangde om resultaat te zien. Rechtvaardiging.
De autoriteit die hij had verworven met zijn staat van dienst verleende hem toegang tot niet alleen de openbare archieven, maar ook de geheime, met alle gebeurtenissen die de Torens voor de bestwil van de mensheid uit de overlevering hadden geschrapt. Tot diep in de nacht zat Karil bij kaarslicht over de in leer gebonden boeken gebogen.
Waarschijnlijk zou hij niet lang genoeg leven om de wereld van zijn jeugd volledig te zien veranderen – maar de geschiedvertelling overbrugde vele mensenlevens en vertelde over de invloed die de Torens in de loop van al die tijd hadden gehad.
Hij las over duistere tijden. Over heksenjachten voorafgegaan door oorlogen voorafgegaan door kostbare perioden van vrede, op hun beurt weer voorafgegaan door heksenjachten voorafgegaan door oorlogen. Eeuw na eeuw na eeuw. En altijd waren de Torens daar geweest om de Orde te bewaken en herstellen.
Hoeveel erger was de wereld eraan toe geweest zonder de Torens? Karil kon het zich niet voorstellen. De wereld had zo anders kunnen zijn.
Die duisterdere wereld was keer op keer afgewend. Hij had nooit vorm aangenomen. Hij was nergens in de geschiedenisboeken te vinden. De Orde was bewaard. Karil kon trots zijn.
Zolang de Orde werd bewaard, kon de wereld immers nooit ten slechte veranderen.
Dat was de waarheid die Karil in de geschriften aantrof.
Zolang de Orde werd bewaard, kon de wereld nooit veranderen. Wat er ook was beloofd.
Karil begreep zijn eigen plek in de geschiedenis. En hij weende.