OOTW sprak met Natascha van Limpt - deel 1

Natascha van Limpt (Foto Robin Rozendal)

Natascha van Limpt is auteur, redacteur en corrector. Ze schreef de Luotisade-trilogie (high fantasy), Leviathan (historische roman), De verdwenen vaders (jeugdboek, geschreven met Leah Nicolai onder het pseudoniem Leana Mystica) en, onder de naam N.D. Frost, verschillende Biker MC-romances, waaronder High Risk en High Stakes (new adult). Daarnaast schreef ze ook drie novelles. Natascha heeft dus al veel geschreven en uitgegeven, en heeft een passie voor meerdere genres. Wij gingen in gesprek met haar.
 
OOTW: Begon het voor jou als auteur allemaal met het eerste boek in de Luotisade-trilogie, Schaduwen der verdoemenis, of had je al eerder korte verhalen of romans geschreven?
Natascha: Ik startte met mijn eerste verhaal toen ik twaalf was en met Luotisade begon ik op mijn zeventiende. In de jaren daartussen heb ik verschillende verhalen geschreven, maar ik had er nooit een beëindigd. Inmiddels heb ik – zelfs aan mijn eerste verhaal – wel een einde geknoopt. Maar Luotisade was wel het eerste verhaal waar ik serieus over was en dat ik echt wilde uitgeven.
 
OOTW: Welke boeken las je in je jeugd? Had je toen al interesse voor fantasy, historische gebeurtenissen en romantische verhalen?
Natascha: Ik las heel veel van Carry Slee, dus dat waren wel boeken met ‘hedendaagse problemen’. Verder was ik ook gek op boeken waarin mensen in de wildernis moesten overleven, al weet ik die titels niet meer. Mijn liefde voor fantasy kwam wat later, zo rond mijn dertiende kreeg ik de Lord of the Rings dvd’s voor Sinterklaas en daarmee werd mijn liefde voor fantasy geboren. Tijdens de middelbare school heb ik niet heel veel gelezen (dankzij de verplichte literatuur) – al stortte ik me wel op In de Ban van de Ring. Pas na de middelbare school begon ik weer meer te lezen en brachten de Tunnels-serie van Roderick Gordon & Brian Williams, de Erfgoed-serie van Christopher Paolini en later ook Harry Potter me naar de fantasy. Alleen wat de boeken betreft, fantasyfilms vind ik leuk zolang ik me kan herinneren. Wat de historische boeken betreft, heb ik vooral veel van Bernard Cornwell gelezen, maar eigenlijk lees ik niet veel historische verhalen.
 
OOTW: Kan je je nog precies het moment herinneren waarop je dacht ‘Nu ben ik echt auteur’? Wanneer was dat?
Natascha: Ik debuteerde in 2016 en gaf toen een drukbezochte Trolls & Pirate party om het uitkomen van mijn boek te vieren. Dat was wel het moment waarop mijn droom om auteur te worden uitkwam.
 
OOTW: Kan je enkele inspiratiebronnen noemen voor je Luotisade-trilogie?
Natascha: Zowel Tolkien als Paolini (die natuurlijk ook behoorlijk geïnspireerd was door voorgenoemde) waren inspiratiebronnen. Ik wilde ook een wereld scheppen waar verschillende volkeren woonden. Wel wilde ik iets anders dan de klassieke elfen, mensen, dwergen en orkachtige wezens. Tijdens het verzinnen van die wereld was ik op vakantie in Noorwegen, wat door de vele afbeeldingen en beelden van trollen ook zeker een stempel op de trilogie heeft gedrukt. Ook las ik in die tijd de Winterkoning-boeken van Bernard Cornwell, wat me inspiratie gaf voor de gevechten die stonden te gebeuren. Het zou alleen nog jaren duren voor die ook daadwerkelijk op papier kwamen, haha.
 
OOTW: Had je voor Luotisade meteen het plot voor de drie boeken in je hoofd, of heb je nog veel verhaalelementen bedacht tijdens het schrijven? Wist je altijd al dat het een trilogie zou worden? Denk je ooit nog een andere trilogie te schrijven?
Natascha: Ik wilde er aanvankelijk één verhaal van maken. Tot ik op de 180.000 woorden zat en dacht: hmm, dit wordt wel erg lang hè? Toen ben ik toch drie delen gaan “plotten” en is dat deel dat ik al had het eerste deel geworden. Plotten houdt voor mij in dat ik de grootste gebeurtenissen opschrijf; ik laat mij tijdens het schrijven ook nog graag verrassen. Ik wist ook niet hoe de trilogie zou eindigen tot ik daadwerkelijk daar was.
Of ik ooit nog een andere trilogie ga schrijven? Misschien wel. Ik weet het niet. Ik zou er niet op voorhand voor kiezen, maar het kan zeker zo zijn dat ik een verhaal in mijn hoofd heb en dan ondervind dat er drie boeken voor nodig zijn om het te vertellen.
 
OOTW: Luotisade is high fantasy. Hou je ook van andere vormen van fantasy? Welke fantasyboeken die je de laatste jaren las, vond je heel goed?
Natascha: Ik hou van variatie. Ik zal vast nog wel eens high fantasy schrijven, maar voorlopig vind ik het leuker om andere dingen uit te proberen. Zo ben ik nu bezig met de afronding van een tijdreistweeluik, ga ik dit jaar een steampunkverhaal schrijven en heb ik plannen voor twee manuscripten die wat meer een SF-inslag hebben. Ik zou ook nog graag eens een dystopisch verhaal schrijven.
De afgelopen jaren heb ik heel veel boeken van Nederlandse bodem gelezen. Het patroon van Dianne Arentsen, Muren van ijs van Nanouk Kira en Terras Altas van Patty van Delft zijn daarvan mijn favoriet. Verder vind ik de boeken van TJ Klune ook erg goed, dat was mijn ontdekking van vorig jaar. The Sunbearer Trials van Aiden Thomas was mijn favoriet van vorig jaar: fantasy die door Indiaans-Amerikaanse folklore geïnspireerd is. Ik heb een master in de Meso-Amerikaanse en Zuid-Amerikaanse archeologie gedaan, dus verhalen in zo’n setting zijn echt wel mijn ding.
 
OOTW: Hoe anders was het om na Luotisade novelles als Wachter van het dodenpad en Duistere dromen (allebei fantasy) te schrijven? Voor welke uitdagingen stelt een novelle jou als auteur, vergeleken met een trilogie?
Natascha: Het scheelt wel dat ik tussen Luotisade en Wachter van het Dodenpad eerst nog Leviathan schreef – dat was een stand alone. Maar het is natuurlijk wel even wennen, ja. Lezers verwachten toch een beetje dezelfde diepgang van een novelle als bij een volwaardig boek, dat is best een uitdaging. Zeker bij fantasy-novelles moet je toch wat wereldbouw laten zien, personages voldoende diepgang geven en voor een goede opbouw en bevredigend einde zorgen. Ik moest daarbij dus meer plotten dan dat ik bij een roman zou doen.
 
OOTW: Hoe kwam de samenwerking met Leah Nicolai tot stand om samen De verdwenen vaders te schrijven? Ontwikkelden jullie samen het plot? Komt er een vervolg? Kan je wat reacties van jonge lezers op het eerste boek geven?
Natascha: Leah en ik hebben elkaar jaren geleden ontmoet via de verhalenwebsite Quizlet.nl (Inmiddels Qreaties.nl). We spraken af en toe af om samen te schrijven, ieder aan ons eigen verhaal, en hadden het eens over wat we nog in de toekomst wilden schrijven. Wat bleek? We wilden beiden nog eens een serie schrijven voor kinderen. Een verhalenreeks vol avontuur, waarbij ze steeds in een ander land een mysterie moesten ontrafelen. Dus we sloegen algauw aan het brainstormen, maakten een lijst van landen, mythen en andere ideeën. De ideeën voor een avontuur in Mexico waren het meest uitgebreid, dus daar begonnen we mee. We werkten allebei twee personages uit en daarna maakten we een overzicht van de hoofdstukken, met 2-3 gebeurtenissen die daarin plaatsvonden. We hadden ieder onze eigen personages en konden aan de slag.
Het vervolg – al is het los te lezen – is inmiddels af en zal aan het einde van dit jaar  verschijnen. Waar het derde deel over zal gaan weten we ook al, daar gaan we volgend jaar mee aan de slag.
Het boek wordt goed ontvangen. Kinderen vinden het spannend en ze vinden het vooral leuk dat het vanuit vier perspectieven wordt beschreven. Ze herkennen zich altijd wel in iemand, precies wat we graag wilden.
 
OOTW: Je koos voor een leuk en herkenbaar pseudoniem als N.D. Frost voor je biker romances. Lees je zelf veel feelgood en new adult? Hoe ben je in deze genres gerold? Vind je het een heel andere manier van schrijven dan fantasy, of zijn er net veel parallellen?
Natascha: Ik lees zelf nauwelijks feelgood – behalve voor mijn werk. Het is ook echt geen favoriet genre van me. Mijn bikerboeken zijn dan ook eerder het tegenovergestelde, ze zijn behoorlijk dark. Veel new adult lees ik eigenlijk ook niet, al wil ik dat wel wat meer gaan doen.
Ik ben er eigenlijk ingerold doordat ik veel fanfictie schreef over de serie Sons of Anarchy. Een keiharde serie over een motorbende, met veel drama en personages met veel diepgang. Ik vond het heel intrigerend om een kijkje te krijgen in dat bendeleven en de invloed te zien die dat op allerlei vlakken heeft. Aan de ene kant is het een hechte, als familie voelende gemeenschap, en aan de andere kant is er veel geweld en dreiging enzovoort. Ik schrijf graag over personages die een beetje op de rand van de samenleving leven, die morally grey zijn en daardoor vond ik het leuk om deze wereld ook met eigen personages te verkennen. De verhalen die ik schreef stonden echter zo los van de serie dat ik ze heel makkelijk kon omschrijven naar op zichzelf staande verhalen. 
Ieder fantasyproject is anders voor mij en dat geldt ook voor mijn bikerboeken. Ik vind dat het in het new adult-genre wat moeilijker is om origineel te zijn, dus daar zit een uitdaging. Zeker als er zo’n populaire serie over dat thema bestaat, daar moet het dan niet te veel op lijken. In beide genres kun je natuurlijk dezelfde soort thema’s verwerken en mijn fantasyboeken hebben – op Duistere dromen na – ook een belangrijk romantisch aspect, terwijl mijn bikerboeken gevuld zijn met actie. Dus daar zie ik zeker overeenkomsten.
De enige vreemde eend in de bijt is de novelle Just Friends, die vorig jaar verscheen. Dat neigt meer naar feelgood. Fun fact: oorspronkelijk was dit een soort prequel van een heel donker vampierverhaal. Ik wilde het koppel dat daarin de hoofdrol speelde wat beter uitwerken en dat leidde tot die novelle (die ik aanvankelijk nooit van plan was uit te geven). Het oorspronkelijke verhaal is daarentegen nooit afgeraakt, haha.