‘Ben, Beth is daar. Doe jij even voor haar open?’
Ben komt met tegenzin uit zijn fauteuil. Er staat hem weer een stressvolle avond te wachten. Tijdens de feestdagen laat zijn vrouw Nora al haar zorgvuldig opgespaarde moederlijke gevoelens de vrije loop. Kerstmis kan niet vlug genoeg voorbij zijn voor Ben. ‘Dag Ben,’ zegt de man aan de deur, ‘Lang geleden, niet?’ Ben is sprakeloos, alsof hij net begroet werd door een geest uit het verleden. Daar staat zijn vroegere businesspartner Jacob. Ben zette de traditie van Sanders & Zoon verder door de leiding over de zaak over te dragen aan zijn zoon. Daarop was Jacob misnoegd opgestapt om zijn eigen begrafenisonderneming te beginnen. Dat had Ben flink wat klanten gekost. ‘Dag paps,’ zegt Beth, die plots van achter Jacob tevoorschijn springt. ‘Mag ik je voorstellen aan mijn nieuwe vriend?’ Ben wil iets zeggen, maar het geluid dat hij voortbrengt, houdt het midden tussen een zucht en een kreun. Zijn dochter, verkering met een concurrent die oud genoeg is om haar vader te zijn? Die gedachte is te pervers voor woorden. ‘Ah, daar is de vrouw des huizes,’ doorbreekt Jacob het gênante moment en hij overhandigt Nora een enorme ruiker bloemen. ‘O wat enig, Jacob,’ zegt Nora, ‘Ik zet die vlug even in een vaas. Volg mij maar.’ Ben raakt zijn dochter aan bij haar schouder zodat ze even in de hal blijft staan. ‘Ik dacht dat jij lesbisch was?’ zegt hij tussen zijn tanden. ‘Ik ben bi, paps,’ antwoordt Beth, ‘Ik hou zowel van mannen als van vrouwen. Ben je niet blij dat ik voor de verandering eens een man meebreng?’ Van alle mannen en vrouwen die er op de wereld rondlopen, moest je er net deze uitpikken, denkt Ben. Hij sluit de deur achter zich en schrikt wanneer er aan de buitenkant hard op gebonkt wordt. Hij doet open en hij kan bijna niet naast de geest van de toekomst kijken. Daar staat zijn dochter Marie met een bolle buik. ‘Sinds wanneer ben jij zwanger?’ vraagt hij ontzet. ‘Ook goeie avond, papa,’ antwoordt Marie, ‘Had je niet gezien dat ik met Beth mee was?’ Ben heeft zijn jongste dochter niet meer gezien sinds de zomer. Toen was ze, voor zover hij wist, nog niet zwanger. ‘Voor je het vraagt: er is geen vader. Ik breng mijn kind in mijn eentje op de wereld.’ Deze kerst wordt steeds gekker, denkt Ben. ‘Wanneer wordt het kind geboren?’ vraagt hij. ‘Toch niet met Kerstmis?’ ‘Ik ben uitgerekend voor begin januari,’ antwoordt Marie. ‘Dus je was al zwanger toen je hier de vorige keer was. Waarom heb je toen niets gezegd?’ ‘Dat was in augustus, papa,’ zegt Marie. ‘Ik droeg een jurkje dat mijn beginnend buikje goed verborgen hield.’ Ze negeert wijselijk de vraag waarom ze het goede nieuws zo lang verzweeg voor haar vader, terwijl ze haar moeder meteen op de hoogte bracht. ‘Kom binnen,’ zegt Ben. Hij is te onthutst om door te vragen. Hier moet hij even van bekomen. Hij zit nog maar net terug in zijn fauteuil of de bel ging. Zijn mond valt open van verbazing wanneer hij ziet wie aan de deur staat: ‘Lottie! Wat doe jij hier?’ Dit kan niet anders dan de geest uit het heden zijn. Hij kijkt vlug naar haar buik. Oef, die is net zo slank als hij zich herinnert. Lottie is de voormalige receptioniste van Sanders & Zoon. Ze vergezelde Ben een half jaar geleden naar een driedaagse conferentie voor begrafenisondernemers. Na een lange avond samen in de bar was ze bij hem in de kamer gesukkeld. Lottie was ongeveer even oud als zijn jongste dochter Marie, en Ben wist eigenlijk niet meer goed wat er die avond gebeurd was. In ieder geval diende Lottie kort na de conferentie haar ontslag in. ‘Hey, pa!’ zegt Bob die met een piep zijn auto sluit. ‘Je kent Lottie nog van op kantoor? Wij zijn een koppel geworden kort voordat ze de zaak verliet. Het was toen nog heel pril, dus hebben we gewacht om het nieuws wereldkundig te maken.’ Het begint te duizelen voor Ben. Het lijkt wel alsof er allerhande toeters en bellen afgaan in zijn hoofd. -- ‘Wakker worden, Ben,’ hoort hij Nora zeggen. Zelden was Ben zo blij bij het horen van het schelle geluid van de wekker. ‘Vanavond komen de kinderen, schat,’ zegt Nora, ‘Als je wil dat we ze nog af en toe zien, zal je een beetje meer tolerantie aan de dag moeten leggen dan vorig jaar. Denk je dat je dat zal lukken?’ Ben baadt nog in het koude zweet dat hem uitbrak tijdens zijn droom: ‘Zeker schat, dit jaar zal ik echt mijn best doen!’ Meer verhalen van Bruno vind je op lowagie.com
0 Opmerkingen
Je opmerking wordt geplaatst nadat deze is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |