Bruno Lowagie - Het middelste meisje

Een sprookje voor kinderen.

     Twee prinsen sprongen de vijver in, want het was zomer en het was warm en het water was koel en fris en aangenaam. De koningszonen maakten veel plezier. Het was een mooi plaatje om te zien, maar toen het avond werd en de prinsen weer aan land wilden gaan, was het net alsof iets hen tegenhield.
      Hoe ze ook probeerden, het lukte hun maar niet om op het droge te geraken. In de vijver woonde immers een geest die het niet zo op koningen begrepen had. Dit was zijn wraak. Dat zei hij ook.
    ‘Mijn beste koningszonen,’ sprak de geest tot de prinsen. ‘Ooit heeft een koning mij onrecht aangedaan. Daarom hou ik jullie gevangen in deze vijver.’
      De prinsen jammerden en smeekten: ‘Alstublieft, geest in de vijver, laat ons gaan, wij zijn de zonen van koning Levan van Marvelland. Hij is een rechtvaardige koning. Hij kan niet schuldig zijn aan uw leed. Laat ons toch gaan!’
      Maar de geest was niet te vermurwen.
      Hij zei: ‘Nee!’ en hield hen de hele nacht gevangen.
                                                                      ---
     De volgende dag wandelden drie prinsessen langs het water. Vooraleer de prinsen hen konden waarschuwen, gingen ook zij de vijver in, want het was zomer en het was warm en het water was koel en fris en aangenaam. De geest zei: ‘Hebbes!’ en hield ook hen gevangen in het water.
     De prinsessen jammerden en smeekten: ‘Alstublieft, geest in de vijver, laat ons gaan, wij zijn de dochters van koning Nerbal van Opalum. Hij is een rechtvaardig koning. Hij kan niet schuldig zijn aan uw leed. Laat ons toch gaan!’
     Opnieuw was de geest niet te vermurwen. Enkel het middelste meisje raakte op het droge.
    ‘Geest in de vijver,’ vroegen de koningszonen en de koningsdochters in het water verontwaardigd. ‘Waarom laat je het middelste meisje gaan, en niet ons?’
     ‘Wel,’ zei de geest in de vijver. ‘De koningszonen en de koningsdochters hou ik voor mij, maar het middelste meisje laat ik vrij. Zij is immers wel de dochter van een koningin, maar niet van een koning. Tegen koninginnen koester ik geen wrok.’
     Verbaasd, verward en bittere tranen wenend, haastte het middelste meisje zich naar het kasteel van haar lieve vader, koning Nerbal van Opalum. Ze vertelde hem het hele verhaal.
     ‘Ach, mijn arme kind,’ zei koning Nerbal. ‘Ik had je deze pijn willen besparen, maar het is waar. Kort na de geboorte van je oudste zus moest ik op oorlogspad samen met onze buur en bondgenoot, koning Levan. Toen ik een jaar later terugkwam, was jij net geboren. Jij bent geen echte dochter van mij.’
     Hij troostte het middelste meisje met nog meer liefde dan hij zijn echte dochters gaf en bleef bij haar tot haar tranenvloed stopte. Zodra ze wat bekomen was, zadelde hij zijn paard en reed in galop naar de vijver.
      ‘Geest van de vijver,’ riep koning Nerbal streng, ‘ik heb je al eens eerder verslagen en met toverkracht naar deze vijver verbannen. Nu is het tijd om je opnieuw te straffen.’
      Daarop haalde hij zijn zwaard boven; het straalde in het licht van de middagzon. Hij sprak een krachtige spreuk uit en de vijver droogde tot op de bodem uit. De geest was machteloos. De echte koningszonen en de echte koningsdochters waren bevrijd.
                                                                              --
      Koning Levan was verheugd zijn beide zonen terug te zien. Hij richtte een groot feest in ter ere van koning Nerbal en zijn dochters. Op dat feest huwde de oudste koningszoon met de jongste koningsdochter, en de oudste koningsdochter met de jongste koningszoon. Beide koningen waren oud vader geworden. Ze waren blij op deze manier een vreedzame opvolging van hun troon verzekerd te zien. Koning Levan sprak tot koning Nerbal en zei: ‘Zo erven jouw beide dochters en mijn beide zoons elk een koninkrijk. Zo is het goed!’
     Koning Nerbal antwoordde: ‘Maar wat dan met het middelste meisje? Krijgt zij geen koninkrijk?’
     ‘Ach man,’ zei koning Levan gemoedelijk van koning tot koning. ‘Waarom zou ze een koninkrijk moeten krijgen? Zij is immers toch geen koningsdochter?’
       Hiermee beschouwde koning Levan de zaak als afgesloten.
     Koning Nerbal had medelijden met het middelste meisje, maar de wet was de wet, en zelfs een koning diende zich daaraan te houden. Hoezeer hij zich ook als haar vader beschouwde, het middelste meisje was niet echt zijn kind en had geen recht op zijn erfenis.
                                                                               --
     Jaren gingen voorbij en kort na elkaar stierven de oude koningen, één na één. Koning Nerbal werd opgevolgd door zijn oudste dochter. Koning Levan werd opgevolgd door zijn oudste zoon. Het middelste meisje kreeg niets. Verweesd trok zij naar de dorre vijver waar ooit op een mooie zomerdag haar verdriet was begonnen, en waar niemand anders nog durfde te komen. Hier kon ze alleen zijn met haar smart. Zeven dagen lang weende ze er een meer van tranen voor de vader die niet haar ‘echte’ vader was.
     Door al dat water kwam de geest van de vijver weer tot leven. Hij had zich al die tijd verscholen gehouden in het zand van de droge bedding.
       Met een stem die haat en wraakzucht verried, zei hij tot het meisje: ‘Huil niet langer! Ik zal je helpen. Ik heb altijd al gezegd dat koningen niet deugen. Ik zal al het water giftig maken en dan zullen de koningen sterven. Of nee, ik zorg voor een overstroming zodat ze verdrinken in hun kasteel. Let maar op, ik zal je wreken! En mij erbij!’
     Maar het middelste meisje huilde nog meer en zei: ‘Dat mag je niet doen. Niet alle koningen zijn slecht.’
       Ze vertelde over hoe koning Nerbal haar nooit anders had behandeld dan haar zussen, en hoe hij ondanks alles altijd een lieve vader voor haar was geweest. Zijn liefde voor haar was veel belangrijker dan eender welk koninkrijk, zo sprak ze tot de geest. De geest zag dat haar verdriet voor koning Nerbal oprecht was en kreeg berouw. Hij zag in dat de koning van Opalum inderdaad een warmhartig en rechtvaardig man was geweest. De straf die hijzelf indertijd van de koning had gekregen, was meer dan verdiend; dat gaf hij nu schroomvallig toe.
      ‘Je hebt gelijk,’ zei hij tot het middelste meisje, ‘Jouw verdriet deed me tot inkeer komen.’
Hij verdween diep in zijn vijver en lange tijd hoorde men niets meer van hem.
                                                                              --
      Tot op de dag —het was weer zomer en het was weer warm en het water was weer koel en fris en aangenaam— dat het middelste meisje van ver haar naam hoorde roepen. Ze snelde zo vlug ze kon naar de vijver toe, want het was de geest die haar riep: ‘Ik heb er één gevangen! Ik heb er één gevangen!’
       En ja hoor, in het water lag een prins te spartelen. O, wat was hij knap! O, wat zag hij er voornaam uit!
       ‘Geest in de vijver,’ vroeg het middelste meisje verrast. ‘Wat is hier aan de hand? Waarom hou je deze prins gevangen?’
       ‘Ik ving hem voor jou,’ antwoordde de geest. ‘Hier is hij! Hij is helemaal de jouwe!’
       Hij bevrijdde de prins uit zijn greep en de koningszoon liep recht op het middelste meisje af. Hij sprak vol bewondering: ‘Wat ben jij een mooi meisje, het mooiste meisje dat ik ooit heb gezien! Wil je met me trouwen?’
      Zo werd het middelste meisje koningin van een heel groot land, groter dan Opalum en Marvelland samen. Haar beide zussen en haar schoonbroers waren stikjaloers, maar dat kon het middelste meisje niet deren. Daar was ze veel te gelukkig voor!