Luc Vos - Prins

‘Voorzichtig.’
Niet meer dan een onderdrukte grom weerklinkt. Ook hierbinnen brandt loden hitte ongenadig in op alles wat het aandurft om te bewegen. Zevenenveertig graden geeft de oude thermometer aan. Eentje met kwik, een kostbaar voorwerp, verborgen achter een dikke lap stof.
‘Zo warm is het echt niet,’ gromt Toby. ‘Het is die doek die het extra warm doet lijken.’
Ik reageer niet op zijn goedbedoelde poging om alles te verzachten. Ik denk dat het wel nog warmer is en de doek de hete lucht een beetje tegenhoudt, maar het maakt niet uit. Het zal niet lang meer duren.
Ik blijf liggen en sluit mijn ogen. Niet dat het veel verschil maakt. Verder dan een meter zie ik niet meer. Ik moet onder de doek kruipen om de thermometer te zien en de hitte helpt niet.
‘Lig nu toch stil, Jens!’ roept Toby als een kramp mijn been doet schokken. 'Je weet toch hoe scherp die dingen zijn!'
Dat weet ik. Dit oude chirurgische mes is een van de weinige dingen dat niet vervormt onder de hitte van de wind die de laatste tijd steeds harder waait.
 
                                                                                  ***
 
‘Het is begonnen,' fluisterde Tina, de vrouw die het laatste huis aan de rand van de kloof bewoont.
‘Dan moet je hier weg,' antwoordde ik. ‘Naar waar het minder …’
Tina’s hand vloog omhoog, mijn woorden verpulverden in de omringende hitte. Lang keek ze me aan zonder iets te zeggen. Ik was er oké mee dat er niets meer zou komen, maar haar stem kwam krakend tot leven.
‘Jij gelooft nog in sprookjes, hè Jens.’
Ik wilde protesteren, een gloeiende wind benam me de adem, heter dan ik ooit eerder voelde. Ik greep mijn stok wat hoger, moest het onding laten vallen en blies in mijn pijnlijke vingers.
Mijn hoofd tolde, ik zocht naar woorden om te zeggen dat het nog goed zou komen. Haar verkrampte mond riep dat ik mij die moeite mocht besparen. Ik keerde me om, strompelde zo snel ik kon naar huis. Een geluid achter me wierp me tegen de vlakte.
 
                                                                           ***
 
‘'Bijna gedaan?' vraag ik. Ik voel dat Toby nog bezig is, ik durf niet te kijken.
'De slice was bijna groot genoeg om in de pan te doen,' zegt hij zacht.
Ik wil hem wegduwen. ‘Wat? Nee! Jij ook …’
Zijn gezicht verschijnt vlak voor mijn neus. Dicht genoeg om te beseffen dat hij een grap maakt.
‘Dacht je nu echt ...' De teleurstelling is te lezen op zijn gezicht.
‘Nee ... natuurlijk niet.'
De twijfel in mijn stem verjaagt zijn glimlach helemaal.
'Sorry,' fluister ik.
Hij antwoordt niet, klemt de naald opnieuw in het pincet en gaat verder met het dichtmaken van de langwerpige jaap in mijn been. Ik bijt op mijn tanden, de lang geleden vervallen verdoving bereikt vroegtijdig de limieten van haar werking.
‘Sorry,’ kreun ik nog eens.
‘Gedaan,’ klinkt het enkele tellen later. Langzaam kijkt hij op. ‘Je kan weer verder, ik hoop alleen dat het niet ontsteekt.’ Een vage glimlach verschijnt om zijn mond. ‘Maar die vorm zit voor eeuwig in je been.’
'Als het dat maar is,' antwoord ik en sluit mijn ogen.
 
                                                                                 ***
 
Ik wilde dat ik hetzelfde met mijn oren kon doen. Dat ik Tina’s geschreeuwde wanhoop, als ze zich achter mij in de kloof stort, voor eeuwig kon wegbergen in het opengereten sardineblik dat mijn been er bijna afhaalde. Achter slot, zoals in sprookjes, waar ik volgens haar in geloofde, om nooit meer te worden verlost, maar veranderd in hoop door de prins die de wereld komt redden.
Ik zie de wereld niet meer, ik ben doodsbang dat mijn wereld die prins nooit zal zien.