Het begon enkele maanden geleden.
In het begin had ik er weinig aandacht voor, maar na verloop van tijd zag ik er een patroon in. Altijd bij volle maan. Het begon om middernacht en stopte pas als de opkomende zon de schemering verdreef. Vandaag is het weer zover. De ronde schijf van de maan hangt in de lucht en het is kwart over twaalf. De nacht is volledig. Mijn tintelende vingertoppen vertellen me iets anders, maar ik overtuig me ervan dat ik er klaar voor ben. Huiverend in de nachtelijke stilte houd ik een eindje voor de schuur halt. Mijn hart bonst hoorbaar, snel en intens. Ik hoor opnieuw het zenuwachtige hinniken van de paarden, het abnormaal onrustige gedrag, het angstige geschuifel van de hoeven. Ik ben vastbesloten om het mysterie bloot te leggen, voor eens en voor altijd. Ik wil het weten. Ik moet het weten. De adrenaline gebruik ik als brandstof om mijn verlammende angst weg te drukken. De nachtbries achter me beroert licht de bladeren van de struiken. Het zachte gefluister moedigt me aan om verder te gaan. Nog tien meter. Een schel gekrijs verscheurt de stilte, een onmenselijk luide schreeuw die mijn lichaam ontzielt. Het angstzweet breekt me uit en geschrokken draai ik me om, maar mijn ogen ontmoeten alleen het aarden pad en de omringende schemering. Ik blik links en rechts en sluit me af van een bovennatuurlijk getinte gedachte die mijn geest wil bezoedelen. Ik zucht en richt mijn blik weer op de schuur. Ik zet een stap. Het lange, donkere silhouet onder me doet hetzelfde. Langzaam schuifel ik naar de gesloten schuur en zie mijn schaduw als een donkergrijze schim gestaag groeien bovenop de dubbele poort. Ik houd halt voor de ingang en de schim doet hetzelfde. Ik dwing me tot kalmte. Ik schrik weer. Onderaan het hout zie ik een bewegende lijn geel licht, als de vlam van een flakkerende kaars. Ik denk meteen aan een defecte neonbuis, maar ik weet zeker dat de lichten gedoofd waren toen ik afsloot en het personeel goedenavond wenste. De balk die de deuren dichthoudt, haal ik bevend weg. Het linkse deel opent zich een beetje en onwillekeurig zet ik een stap achteruit, klaar om het op een lopen te zetten. Er gebeurt niets. Het flakkerende licht blijft aanwezig. Ik verzamel al mijn moed en duw de poort meer open, voldoende om mijn hoofd door te laten. Ik werp een blik naar binnen. Half doorschijnende geesten, zwevend boven de grond, draaien doelloze kringen in de ruimte. Verloren zielen die niet overgingen, die de weg naar de eeuwigheid niet vonden. Ik schreeuw oorverdovend luid. Het licht verblindt me. ‘Schat, wat is er?’ Ik kijk naar de grote ogen en het vertrokken gezicht van mijn man. Verdwaasd laat ik mijn blik in de kamer dwalen. Alles lijkt normaal. ‘Een nachtmerrie,’ zeg ik. ‘Het was net echt.’ ‘Eigen schuld als je tijdens Halloween naar die flauwe films kijkt.’ Dit is het tweede van zeven horrorverhalen met thema 'De Nacht' dat deze week hier verschijnt. Meer informatie over onze horrorweek vindt u op 'Week van de horror'.
5 Opmerkingen
Carine Ligneel
29/11/2023 09:04:08
Oef, net echt
Antwoorden
Woord-Addict
29/11/2023 10:45:59
Verrassende ontknoping! Maar dat kan niet anders als het zo kort is. Schrijf je veel in het horror genre?
Antwoorden
Stephan Swertvaegher
29/11/2023 10:47:50
Momenteel alleen korte verhalen. Mijn 3e roman is weer een thriller, maar ik ben er nog aan bezig.
Antwoorden
Stephan Swertvaegher
29/11/2023 10:49:16
1) Ik Weet Waar Je Zit
Antwoorden
Anne Duthoit
2/12/2023 12:33:11
overtreft telkens weer mijn verwachting! Meer van dat ...
Antwoorden
Je opmerking wordt geplaatst nadat deze is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
|