The Wilding of Mars door Alexandra Daisy Ginsberg ‘Beter betekent nooit beter voor iedereen (…) Het betekent altijd slechter voor sommigen Margaret Atwood Kunstenares Alexandra Daisy Ginsberg is geobsedeerd door het woord beter. Ze wijdde zelfs haar PhD eraan. Maar wat betekent beter? En voor wie is het beter? Haar kunstwerken onderzoeken hoe de menselijke waarden onze cultuur, wetenschap, technologie en natuur vormgeven. Alexandra Daisy Ginsberg gaat op zoek naar een betere wereld, een betere toekomst. Met haar kunstwerken geeft ze geen antwoorden, beseft ze heel goed, maar wil ze vragen stellen. Op het innovatiefestival and& stelde ze enkele van haar projecten voor. Leven op Mars Met dit project richt Alexandra Daisy Ginsberg de blik op Mars. De mensheid kijkt al millennia naar Mars en droomt dat Mars een betere planeet voor ons zou zijn. Moeten we de Rode Planeet dan koloniseren? Wat voor ons beter is, is niet steeds beter voor anderen, voor andere species, voor de natuur, voor de planeet. Het lijkt haar beter dat de mens niet zelf de planeet koloniseert, er dus niet naar verhuist. Maar wat als we andere species naar Mars brengen, wat als we planten Mars laten koloniseren? In haar kunstwerk The Wilding of Mars uit 2019 worden simulaties uitgevoerd. Een miljoen jaar evolutie van plantaardig leven op Mars wordt in een video van een uur samengevat. De mens zelf blijft op afstand en kijkt enkel toe wat er op Mars gebeurt. Bestuivers Ecologen slaan al geruime tijd alarm: de populaties bestuivers gaan er wereldwijd op achteruit. Alexandra Daisy Ginsberg geraakte geïntrigeerd door een foto van Jolyon Troscianko. De foto toont hoe bijen bloemen zien. Insecten nemen de wereld anders waar dan wij, hun beeld van een tuin ziet er voor hen dan ook helemaal anders uit. Daarom besloot ze een kunstwerk te maken niet van bestuivers, maar voor bestuivers! Is het mogelijk om een tuin zo te ontwerpen dat ze bestuivers aantrekt, dus beter voor hen is? In haar werk The Pollinator Commission ontwerpt een algoritme nu tuinen die voor bestuivers geoptimaliseerd zijn. Er wordt ingezet op alle kleuren en grote diversiteit. Later in het jaar komt een website online, waar iedereen hetzelfde algoritme kan gebruiken om de eigen tuin aan te passen. Alexandra Daisy Ginsberg beseft ook wel dat dit de bestuivers niet zal redden, maar zoals al eerder opgemerkt, hoopt ze dat dit project tot nadenken aanzet. Hoe ruiken uitgestorven planten? Ten slotte stelde Alexandra Daisy Ginsberg nog een derde project voor: Resurrecting the Sublime. Blijkbaar kan uit het DNA van uitgestorven planten geurmoleculen gereconstrueerd worden. In het Natuurhistorisch Museum in Bern staat haar installatie, waar je de Orbexilum stipulatum kunt rieken. De plant is oor het laatst in 1881 op Rock Island in de Ohio River, nabij Louisville, Kentucky gezien (en geroken). Dat brengt me op een idee: geen Jurassic Park, maar een Jurassic Garden met de geuren van uitgestorven planten én dieren. Kom dat rieken: de geur van een dino! Niet alles zal even aangenaam ruiken. Misschien worden mensen wel misselijk van bepaalde geuren, maar de tuin is vast en zeker niet zo gevaarlijk als Jurassic Park. En wil een of andere filmmaker er toch een horrorverhaal van maken, dan kan een dodelijke geur in een wolk wegdrijven naar de bewoonde wereld. and& 2021 Innovate for the better. What is better? 20 april 2021 Leuven and& 2021 Why don’t we listen more to nature? 22 april 2021 Leuven Meer info: www.daisyginsberg.com/ www.andfestival.be The Pollinator Project door Alexandra Daisy Ginsberg
0 Opmerkingen
Laat een antwoord achter. |