|
Het filmfestival van Gent vierde dit jaar zijn vijftigste editie. Het aanbod was, zoals elk jaar, zeer gevarieerd. Zo stonden er ook nu weer flink wat films op het programma die behoren tot het fantastische genre. Ik heb er elf van geselecteerd en voor jullie bekeken. Waar mogelijk heb ik (onder voorbehoud) de releasedata in België en Nederland vermeld. Helaas zullen niet al deze films de bioscoopzalen halen, maar misschien worden ze later nog door streaming services opgepikt. Poor Things (2 h 21 ml regie: Yorgos Lanthimos; acteurs: Emma Stone, Mark Ruffalo, Willem Dafoe,…)  ‘The Lobster’ (2015), ‘The Killing of the Sacred Deer’ (2017) en ‘The Favourite’ (2018) waren films van Yorgos Lanthimos die op vorige edities van FilmFestGent te zien waren, maar ‘Poor Things’ is de klepper die dit jaar voor volledig uitverkochte zalen zorgde. De film won eerder al de Gouden Leeuw op het festival van Venetië en ging in Gent met de Georges Delerueprijs voor beste muziek lopen. Het verhaal begint in Londen waar Godwin Baxter (Willem Dafoe) —vaak kortweg God genoemd— een hoogzwangere vrouw tot leven wekt die omkwam door zelfmoord. Om de mentale problemen te vermijden die de vrouw ertoe brachten zichzelf van het leven te beroven, verwisselt hij de hersenen van de moeder met die van het ongeboren kind. Bella Baxter (Emma Stone), zo doopt God zijn creatie, heeft een volwassen lichaam, maar de hersenen (en dus de geestelijke capaciteit) van een baby. God stelt een van zijn studenten aan om de progressie van zijn creatie in kaart te brengen. Ze leert zienderogen nieuwe woorden, nieuwe gebruiken en tafelmanieren bij. Ook seksueel ondergaat Bella een heuse ontdekkingstocht. Daar maakt de schimmige advocaat Duncan Wedderburn (Mark Ruffalo) handig misbruik van. Hij helpt de jonge vrouw uit het ouderlijk huis te ontsnappen en neemt haar mee op een tocht waarin de rollen na verloop van tijd helemaal omgedraaid worden, tot grote schade en schande van de zichzelf overschattende playboy. 'Poor Things' is goed voor 141 minuten wervelende fun en oogstrelend entertainment. De film heeft de zwier van ‘Moulin Rouge’, de esthetiek van een Wes Andersonfilm, de magie van ‘The Wizard of Oz’. Kortom: alles om een ware kaskraker te worden. Release in Nederland: 8/2/2024; release in België: 7/12/2023 Robot Dreams (1 h 42 m; regie: Pablo Berger; animatiefilm)  Robot Dreams is een kleurrijke animatiefilm zonder dialogen, maar met heel veel muziek. Zelf liep ik achteraf nog dagenlang rond met het vrolijke liedje ‘September’ van Earth, Wind & Fire in mijn oren. In het Manhattan van ergens in de jaren ‘80 voelt een hondje zich heel eenzaam. Daar komt verandering in wanneer het een robot koopt die al gauw zijn beste vriend wordt. Op een dag —de laatste dag dat het strand geopend is voor publiek— gaan de vrienden samen naar zee en gebeurt er iets vreselijks: ‘s avonds is de robot zo vastgeroest door blootstelling aan het zeewater dat hij niet meer weggeraakt. Het hondje moet zijn ijzeren vriend achterlaten en hoopt de volgende dag terug te kunnen keren, maar dat is buiten de strandwacht gerekend: die laat niemand meer tot bij de zee komen. Het wordt dus wachten tot het zomerseizoen van het volgende jaar begint. Er gebeurt veel tijdens de herfst, winter en lente, maar aan de reacties in de zaal te merken, hadden de jongste kindjes niet altijd door wat echt gebeurde en wat louter een droom van de robot was. Hier en daar werd hartverscheurend gehuild: 'Is de robot echt kapot?' Uiteindelijk is er wel een happy end, maar het is niet zo zeemzoeterig als bij de meeste van dit soort films. De film gaat ook over het omgaan met verlies (genre ‘It is better to have loved and lost, than never have loved at all’). Dat maakt het op zich al boeiend om hem met kinderen te gaan zien. Wees gerust: ook als volwassene zal je je hart kunnen ophalen aan de vele leuke details. Zo stond er in de kast van Rascal die de robot uit de titel repareert een boek over C++ (de programmeertaal die vaak gebruikt wordt voor hardware). Als je zelf een hond hebt, let dan vooral op het staartje van het hondje: dat geeft elke emotie levensecht weer. Dit is werkelijk een prachtig gemaakte animatiefilm! Release in Nederland: 14/2/2024; release in België: 27/12/202 All of Us Strangers (1 h 45 m; regie: Andrew Haigh; acteurs: Andrew Scott, Paul Mescal,…)  Adam woont in een nieuw appartement met een prachtig uitzicht op het hedendaagse Londen. Adam zelf lijkt echter in de jaren '80 te zijn blijven steken. Hij kijkt naar 'Top of the Pops' uitzendingen uit die tijd en doorheen de hele film wordt vinyl op platendraaiers gelegd met muziek van Franky goes to Hollywood, Alison Moyet, The Pet Shop Boys, en andere groepen die iconisch geworden zijn voor dat tijdperk. De enige andere bewoner van het gebouw is Harry, wat tot een ongemakkelijke situatie leidt als de man bij Adam komt aankloppen en avances maakt. Adam is weliswaar ook gay, maar het moment is slecht gekozen. De mysterieuze sfeer wordt pas echt groot als Adam zijn ouders gaat bezoeken. Die zijn even oud als hijzelf, misschien zelfs jonger. De personages in de film zijn hier minder verbaasd over dan de kijker: Adam weet dat zijn ouders zich nog in de jaren '80 bevinden; zijn ouders weten dat hun zoon tientallen jaren ouder is sinds ze hem voor het laatst zagen. Wat is werkelijkheid, wat is verbeelding? Wie is echt, wie niet? Dat zijn vragen waar je als kijker pas geleidelijk een antwoord op krijgt. Adam en Harry worden bij een volgende ontmoeting toch een koppel en samen filosoferen ze onder andere over het verschil tussen woorden zoals 'gay' en'queer', en hoezeer de betekenis van die woorden over de jaren heen evolueerde. Adam komt op een van de ontmoetingen met zijn moeder 'uit de kast' en je merkt hoezeer de tijden veranderd zijn voor de LGBTQI+ gemeenschap: ten goede, dat is zeker, al is er nog een lange weg af te leggen. Ook de eenzaamheid blijft. Er is nog geen releasedatum voor deze film in Nederland en België, maar op FilmFestGent was zelfs de voorstelling op donderdag om 10:00 's morgens volledig uitverkocht. Dit is een film waar gevoelige zielen terecht naar mogen uitkijken. Ik ben alvast blij dat ik hem op het grote doek gezien heb. Releasedatum: onbekend The Boy and the Heron (2 h 4 m; regie: Hayao Miyazaki; animatiefilm)  Een minuut animatie per maand, aan dat tempo werkte Hayao Miyazaki zijn 2 uur en 4 minuten durende film af. Het wordt waarschijnlijk de laatste film van de ondertussen tweeëntachtig jaar oude anime-maker, na klassiekers zoals 'My Neighbor Totoro', 'Princess Mononoke', 'Spirited Away' en ‘Howl's Moving Castle'. Is het zijn magnum opus geworden? Ja en nee.
Het verhaal begint in de Tweede Wereldoorlog wanneer de moeder van het hoofdpersonage Mahito omkomt in een brand. Wat later verhuist de jongen met zijn vader naar het platteland waar zijn moeder opgroeide. Daar vertoont een reiger rare kuren: de vogel beweert dat Mahito's moeder nog leeft en probeert de jongen naar een geheimzinnige toren te lokken. De jongen twijfelt of de reiger wel te vertrouwen is, maar als zijn tante (die ondertussen zwanger is van zijn toekomstige halfbroertje) in gevaar komt, besluit hij een risico te nemen en komt hij op een magische plaats terecht waar tijd niet lijkt te bestaan. Er zijn pelikanen die er proberen te overleven, warawara's die naar onze wereld willen komen om er als baby's geboren te worden en parkieten die naar totale dominantie streven. Hij ontmoet er ook familieleden, waaronder een verloren gewaande oudoom, en uiteindelijk moet hij een keuze maken: Hoe wil hij leven? De film is zeker de moeite waard, maar wie nog nooit een film van Miyazaki zag, begint best eerst met zijn ouder werk vooraleer aan 'The Boy and the Heron' te beginnen. Releasedatum in Nederland: 27/12/2023; releasedatum in België: 1/11/2023. Vampire humaniste cherche suicidaire consentant (1 h 30 m; regie: Ariane Louis-Seize; acteurs: Sara Montpetit, Félix-Antoine Bénard,…)  Een vampierenfamilie nodigt een clown uit op het verjaardagsfeestje van hun jongste dochter. Diens act is leuk meegenomen, vindt de tante die het initiatief nam, maar eerder bijkomstig. De ware bedoeling is het meisje de gelegenheid te bieden voor het eerst zelf haar maaltijd in de nek te bijten. Het optreden valt echter zo in de smaak bij het jarige meisje dat ze te veel sympathie voelt voor de clown om hem te doden. Wanneer haar familie de arme man uiteindelijk in haar plaats leegzuigt, houdt ze daar een trauma aan over. De gevolgen zijn zeer vervelend: vele jaren later zitten haar hoektanden nog altijd geblokkeerd en ze kan het niet over haar hart krijgen een mens te doden om zichzelf van voedsel te voorzien. Dit is het lugubere uitgangspunt van een warme film die, in tegenstelling tot wat je misschien denkt na deze inleiding, geen horror brengt, maar wel een mooi liefdesverhaal tussen een humanistisch vampiermeisje en een suïcidale jongen. Je vraagt je af of dat goed kan eindigen, maar het scenario blijft tot aan de aftiteling boeien. De film is Frans gesproken, maar het is niet het Frans dat we gewoon zijn. Het is Canadees Frans doorspekt met hier en daar wat Engels. Ook dat droeg bij tot de charme van de film. Releasedatum: niet bekend Hundreds of Beavers (1 h 48 m; regie: Mike Cheslik; acteurs: Ryland Brickson Cole Tews, Olivia Graves,…)  Hield je als kind van Roadrunner, Bugs Bunny en Daffy Duck? Dan zal je deze knotsgekke beverhistorie zeker kunnen appreciëren. Het is een live action film zonder dialogen, gedraaid in zwart-wit, hier en daar aangevuld met wat animatie en low-budget special effects. Dat klinkt weinig veelbelovend, maar geloof me: het werkt! Het resultaat is hilarisch. Het verhaal begint wanneer bevers de poten doorknagen onder de tonnen van Jean Kayak, een producent van appelcider. Een grote ton dondert naar beneden, vernielt het huis van de arme man en zorgt ervoor dat zijn appelboomgaard in vlammen opgaat. Jean moet in de sneeuw en de kou overleven door konijnen te vangen, maar hij wordt daarin dwarsgezeten door wasberen. Ondertussen zijn de bevers duidelijk ook iets van plan. Voor je het vraagt: de konijnen, wasberen, bevers, sledehonden en ook het paard in de film worden gespeeld door mannen in carnavalspakken. De grappen volgen elkaar in een rotvaart op. Je verveelt je geen moment. Er werd flink wat afgelachen tijdens de voorstelling. Dit is echt een film die je samen met andere mensen in de bioscoop moet zien, maar de film vond helaas nog geen distributeur. Releasedatum: onbekend The Sweet East (1 h 44 m; regie: Sean Price Williams; acteurs: Talia Ryder, Earl Cave, Simon Rex,…)  Lillian (Talia Ryder) verveelt zich tijdens een schooluitstap naar Washington DC. Na een schietpartij in een bar besluit ze zich op sleeptouw te laten nemen door een activist die haar (en ons) een heel nieuwe wereld laat zien (waarschuwing: daar hoort ook een penis en balzak met extreem veel piercings bij). Dat is het startschot van een soort ‘Alice in Wonderland’ verhaal, alleen ontmoet Lillian geen White Rabbit, Mad Hatter of Red Queen, maar witte extremisten, jihadisten en zelfs een pater. Ze valt van de ene absurde episode in de andere. Als kijker word je onophoudelijk getrakteerd op knipoogjes naar fantasy, de ene keer al subtieler dan de andere. De film won een ‘special mention’ van de jeugdjury van het festival en dat was meer dan verdiend. Release in Nederland: 9/5/2024; release in België: onbekend Dream Scenario (1 h 40 m; regie: Kristoffer Borgli; acteurs: Nicolas Cage, Janet Nicholson,…)  Het uitgangspunt van de film is hilarisch: Paul Matthews (Nicolas Cage) is een saaie professor wiens carrière nooit echt van de grond kwam, maar dan duikt hij plots op in dromen bij mensen van overal ter wereld. Niemand kan verklaren hoe of waarom dat gebeurt, maar zelf hoopt hij de situatie te kunnen gebruiken om eindelijk dat boek gepubliceerd te krijgen waar hij al lang mee rondloopt. Helaas heeft hij dat boek nog niet geschreven en slaat zijn populariteit om in haat en angst wanneer de dromen waarin hij voorkomt veranderen in ware nachtmerries. Hij wordt zowaar het slachtoffer van de cancel culture zonder dat hij ook maar iets misdaan heeft. Driekwart van de film is gieren, brullen, lachen, maar naar het einde toe begint het scenario ietwat te slabakken (op het moment dat het bedrijf/product Norio wordt geïntroduceerd). De laatste scène van de film kon wel ontroeren. Release in Nederland: 29/2/2024; release in België: onbekend Riddle of Fire (1 h 53 m; regie: Weston Razooli; acteurs: Lio Tipton, Charles Halford, Danielle Hoetmer,...)  Gewapend met paintballgeweren overvallen twee broertjes en een vriendinnetje een depot om er de nieuwste spelconsole te stelen. Wanneer de deugnieten thuiskomen, heeft hun moeder echter een wachtwoord op de tv gezet om de kinderen aan te sporen meer buiten te spelen en minder te gamen. Na veel smeken bekomt het drietal dat de moeder bereid is het wachtwoord te verklappen in ruil voor een bosbessentaart, maar… de taartenwinkel heeft er geen meer in voorraad en de vrouw die de taarten bakt, is ziek. Er zit niets anders op dan de taart zelf te bakken. Ze gaan naar een grootwarenhuis om er alle ingrediënten te pikken, maar een cowboy graait net voor hun neus het laatste karton eieren weg. Dat roept om wraak! Ze besluiten de man te volgen en komen terecht bij een heks en haar discipelen: de cowboy, twee geesten en een trol. Die hebben het plan opgevat om een magische eland te doden die de ‘prins van de bergen’ wordt genoemd. Met behulp van een kleine fee steekt het jonge drietal daar een stokje voor, maar dat is nog niet het einde van hun avontuur, want ze moeten nog veel meer gevaren overwinnen in hun zoektocht naar een gespikkeld ei. Je merkt het: er zit een flinke scheut fantasy in dit knotsgekke verhaal dat werkelijk alle kanten opgaat. Als kijker krijg je soms de indruk dat de regisseur je wil doen geloven dat de film ontsproten is uit het brein van de kinderen zelf. De stuntelige manier waarop de jonge acteurs en actrices acteren en het plezier dat ze daarbij lijken te hebben, werkt aanstekelijk. Dit is zeker geen perfecte film, maar dat maakt hem ook net zo charmant. Releasedatum onbekend Holly (1 h 42 m; regie: Fien Troch; acteurs: Cathalina Geeraerts, Greet Verstraete,...)  De opener van het festival liet het publiek achter met een kater nog voor het eerste glas prosecco werd uitgeschonken op de receptie na de film. Het uitgangspunt van de film was veelbelovend: op basis van een voorgevoel meldt Holly zich ziek om niet naar school te hoeven. Dezelfde dag breekt er een brand uit in de school waarbij verschillende dodelijke slachtoffers vallen. Tijdens een bijeenkomst van nabestaanden blijkt Holly op een speciale manier troost te kunnen bieden. Dat valt ook Anna op, de leerkracht die de ontmoeting organiseerde. Gaandeweg beginnen meer en meer mensen een beroep te doen op Holly’s speciale gaven. Ik kan deze film niet anders omschrijven dan als een gemiste kans voor Fien Troch om een film te maken waarmee ze had kunnen doorbreken bij het grote publiek. De uitwerking van het verhaal voldeed helaas niet aan de verwachtingen. Bepaalde dialogen waren tenenkrommend en het publiek bleef op het einde op zijn honger zitten. De Venetiaanse hype was helaas niet meer dan dat: een hype. Release in Nederland: 7/3/2024; release in België: 22/11/2023 Conann (1 h 45 m; regie: Bertrand Mandico; acteurs: Elina Löwensohn, Nathalie Richard,...)  Elk jaar zijn er op het festival films waarbij de helft van de zaal leegloopt, zelfs nog voor de film halfweg is. Dat was dit jaar het geval bij Conann (op IMDB te vinden onder de titel ‘She is Connan’). Onder wie bleef zitten, bevonden zich echte fans die de film verfrissend en subliem vonden. Ik zat de film uit, maar ik was geen fan. Smaken verschillen, nietwaar.
Het verhaal is losjes gebaseerd op 'Conan the Barbarian', de film uit 1982 met Arnold Schwarzenegger in de hoofdrol, maar met een aantal serieuze twists. Aan het begin van de film is Conann een slavin van Sanja, maar daar komt verandering in wanneer Rainer, een demon met een hondenkop, van haar de ‘barbaarste der barbaren’ wil maken over alle tijden heen. Rainer zelf is onsterfelijk; Conann reïncarneert in verschillende tijdsvakken telkens als een andere vrouw / actrice. De film is gedraaid in een weinig stemmig zwart-wit dat nu en dan met bloed- en aardekleuren aangevuld wordt. Ik snap de lovers: het is een ‘instant cult classic’ die liefhebbers van onappetijtelijk geweld en gore zeker zal aanspreken; ik snap ook de haters (die meestal tot de oudere generaties behoren): wij hebben in het verleden wel vaker experimentele films gezien waar we op het moment zelf vol van waren, maar die achteraf het vergeten waard bleken. Releasedatum onbekend; de kans lijkt me klein dat deze film bij ons in de zalen zal komen. Bruno Lowagie
0 Opmerkingen
|
Archives
Juli 2025
Categories |
RSS-feed
