Ik bekeek op Disney+ het eerste seizoen van de Amerikaanse animatieserie Star Wars: The Bad Batch. Deze reeks werd gemaakt door Dave Filoni, maakt uiteraard deel uit van de Star Wars franchise en dient als vervolg op Star Wars: The Clone Wars (2008-2020). De serie werd geproduceerd door Lucasfilm Animation, met Jennifer Corbett als hoofdschrijver en Brad Rau als toezichthoudend regisseur. Het werd officieel besteld door Disney+ in juli 2020 als spin-off van het laatste seizoen van The Clone Wars, met Filoni, Corbett en Rau eraan verbonden.
Dee Bradley Baker vertolkt de stem van de leden van de Bad Batch, een team van elite clone troopers met genetische mutaties die hen in staat stelden zich te verzetten tegen het massamoordinitiatief waarmee keizer Palpatine het grootste deel van de Jedi Orde uitschakelde. Daardoor degradeerde hij hen tot de status van voortvluchtigen van het Galactic Empire, die gewaagde huurlingenmissies op zich nemen in de nasleep van de Clone Wars. Baker vertolkt ook andere klonen in de serie, waarin hij zijn rol uit The Clone Wars opnieuw vertolkt. Michelle Ang schittert als Omega, een vrouwelijke kloon die zich bij de ploeg voegt. Het eerste seizoen van Star Wars: The Bad Batch ging in première op 4 mei 2021 en duurde 16 afleveringen tot 13 augustus. Een tweede seizoen, eveneens bestaande uit 16 afleveringen, ging in première op 4 januari 2023 en eindigde op 29 maart. Het derde en laatste seizoen ging in première op 21 februari 2024 en zal tot 1 mei 15 afleveringen duren. De serie heeft positieve recensies ontvangen van critici, waarbij de animatie, actiescènes, personages, stemacteurs en wereldopbouw werden geprezen. De episodes in dit eerste seizoen zijn: Aftermath, Cut and Run, Replacements, Cornered, Rampage, Decommissioned, Battle Scars, Reunion, Bounty Lost, Common Ground, Devil’s Deal, Rescue on Ryloth, Infested, War-Mantle, Return to Kamino en Kamino Lost. Ik vond de animatie goed, en de verhaallijn past uitstekend in de Star Wars sage. Echter niet zo flashy als The Mandalorian, maar toch de moeite waard. Meer info: https://www.disneyplus.com/nl-be/series/star-wars-the-bad-batch/4gMliqFxxqXC Met dank aan Disney+. Patrick Van de Wiele (4)
0 Opmerkingen
Mary Shelleys Frankenstein vormt al sinds 1931 de inspiratiebron voor een heleboel films in het fantastische genre. Terwijl Poor Things (2023, Yorgos Lanthimos) bij ons nog in de zalen loopt, ging in de US de horrorkomedie Lisa Frankenstein (2024, Zelda Williams) in première.
Mijn bespreking van Poor Things is terug te vinden in mijn overzicht van films in het fantastische genre die te zien waren op het filmfestival van Gent van 2023. Lisa Frankenstein zag ik op 11 februari 2024 in een Californische bioscoop die zo goed als leeg was omdat alle fans van de San Francisco 49ers voor de buis zaten voor de Superbowlwedstrijd tegen de Kansas City Chiefs. Verwacht geen min of meer letterlijke vertaling van het originele verhaal, zoals in de Frankenstein films (1931, James Whale; 1994, Kenneth Branagh) met Boris Karloff of Robert De Niro in de rol van het monster. Mij deed Lisa Frankenstein eerder denken aan films zoals Edward Scissorhands (1990, Tim Burton) en Vampire humaniste cherche suicidaire consentant (2023, Ariane Louis-Seize). De bespreking voor die laatste film vind je trouwens ook terug in het eerder vermelde OOTW-overzicht van FilmFestGent 2023. In Edward Scissorhands wordt Kim (Winona Ryder) verliefd op de creatie Edward Scissorhands (Johnny Depp); in Vampire humaniste… is een jongen bereid zelfmoord te plegen uit liefde voor een vampierenmeisje. Die elementen vind je ook terug in Lisa Frankenstein die als een coming of (r)age-film gepromoot wordt. Lisa Swallows heeft een trauma beleefd. Zij was thuis toen haar moeder er in ware Friday the 13th-stijl met een bijl vermoord werd door een gemaskerde indringer. Wanneer we haar aan het begin van de film leren kennen, is haar vader hertrouwd. Haar nieuwe moeder, Janet, is het prototype van de boze stiefmoeder; haar nieuwe zus, Taffy, is een populaire cheerleader die het beste met Lisa voor heeft, al hebben die goede bedoelingen vaak niet het verwachte effect. Na de moord op haar moeder is Lisa helemaal in zichzelf gekeerd. Ze moet haar leven terug oppikken in een nieuwe familie, in een nieuwe stad en op een nieuwe school. Haar kamer hangt vol affiches en tekeningen die verwijzen naar klassieke films uit het fantastische genre. Er zijn vooral heel wat verwijzingen naar Le voyage dans la lune (1902, Georges Méliès). Lisa trekt zich graag terug op een oud, vervallen kerkhof, waar ze veel tijd doorbrengt bij haar favoriete graf, namelijk dat van een jongeman die overleed in de 19de eeuw. Wanneer ze op een feestje per ongeluk drugs binnenkrijgt, spreekt ze de wens uit bij de jongeman in het graf te zijn. Op ongeveer hetzelfde moment slaat de bliksem in, en wonder o wonder: de jongeman komt terug tot leven. Hij neemt Lisa’s wens letterlijk en valt bij haar binnen op een moment dat haar ouders en stiefzus naar de film zijn. Het monster mist echter een oor, een hand, zijn tong en, zoals later blijkt, ook een ander verrassend lichaamsdeel. Hij maakt Lisa duidelijk dat hij haar hulp wil om weer een volledige man te worden. Daar wordt onder andere een defecte, elektrocuterende zonnebank voor gebruikt. De aanwezigheid van het monster doet Lisa ontpoppen als een coole Goth chick met Madonna-look die steeds beter beseft wat ze wil in het leven, al is dat niet altijd even legaal. De film is eerder een komedie dan een horrorfilm, al wordt hier en daar wel een bijl gehanteerd om op bloederige wijze een lichaamsdeel te amputeren. Denk vooral niet te veel na bij wat er allemaal gebeurt. Vraag je bijvoorbeeld niet af hoe een man die in de 19de eeuw overleed, plots met een auto blijkt te kunnen rijden. Leun gewoon achteruit en geniet van deze met grappen doorspekte tienerkomedie. De humor is misschien niet voor iedereen geschikt, want hij is stout op een jaren ’80 manier die aan de films van John Hughes doet denken (Weird Science, Pretty in Pink). Lisa Frankenstein speelt zich dan ook af in 1989. Dat uit zich ook in het oogverblindende kleurenpalet, de maffe kledingstijl en de leuke muziek. De song Can’t Fight This Feeling van REO Speedwagon uit 1985 speelt een belangrijke rol, maar we krijgen op een bepaald moment ook Pixies te horen. Het spreekt vanzelf dat kenners van het genre enorm veel verwijzingen naar andere films zullen herkennen. Zo heeft Lisa in een droom plots een kapsel zoals de Bride of Frankenstein (1935, James Whale) en lijkt een romantische scène rechtstreeks uit Notting Hill (1999, Roger Michell) geplukt te zijn. Kortom, ik heb erg van deze film genoten. Verder nog dit: Zelda Williams is de dochter van Robin Williams. Ze acteerde al in verschillende series en films en regisseerde een paar kortfilms en een handvol videoclips. Lisa Frankenstein is haar eerste langspeelfilm. Scenariste Diablo Cody schreef eerder al de scenario’s van onder andere Juno (2007, Jason Reitman) en Jennifer’s Body (2009, Karyn Kusama). Bruno Lowagie (4)
De openingsscène in de animatiefilm White Plastic Sky is fantastisch mooi gemaakt: we worden ondergedompeld in het jaar 2123, in de wereld onder de koepel boven Boedapest. Zelden heb ik een post-apocalyptische omgeving zo mooi weergegeven gezien in film. Het land rondom de koepel is een woestenij geworden, veelvuldig geteisterd door donder en bliksem, maar in de stad zelf is het leven haast perfect.
Er zit wel een addertje onder het gras: als inwoner van de perfecte samenleving heb je slechts recht op 18.000 dagen leven—dat is ongeveer 50 jaar. Zodra je die leeftijd bereikt, wordt je lichaam opgeëist door de overheid. Stefan is een psycholoog die mensen bijstaat om het verlies van hun nog jonge dierbaren te verwerken. Je lichaam afstaan is een daad van solidariteit ten opzichte van je medemens, zo legt hij uit. Wie niet wacht tot de 18.000 dagen op zijn, wordt zelfs als een held beschouwd. Stefan weet echter niet dat Nora, zijn 32-jarige vrouw, geen zin meer heeft om verder te leven. In het begin van de film zien we hoe ze zich vrijwillig aanmeldt om een implantaat in haar hart te laten inbrengen. Ze krijgt een armband waarop haar laatste uren afgeteld worden. Wanneer Stefan die armband ontdekt, is het eigenlijk al te laat: als hij wil dat zijn vrouw overleeft, dan moet het Zaad dat werd geïmplanteerd chirurgisch verwijderd worden. Hij kan niet verhinderen dat zijn vrouw—volledig vrijwillig—ver buiten de stad wordt weggevoerd. We zien hoe ze in de Plantage terechtkomt waar ze verdoofd wordt en geplant in een kunstmatig bos. Het Zaad zal in symbiose met haar lichaam uitgroeien tot een boom die de stad van voedsel zal voorzien. Stefan is vastberaden zijn vrouw te redden—zelfs al heeft ze hem gevraagd dat niet te doen. Met de hulp van een hacker slaagt hij erin als psycholoog naar de Plantage gestuurd te worden, waar hij een onverwachte medestander vindt. Wie zijn klassiekers kent, ziet in de koepel misschien een verwijzing naar de film Logan’s Run (1976) met Michael York, waar mensen in een gelijkaardige koepelwereld slechts 30 jaar mogen leven. Het gebruik van mensen om voedsel te produceren, was eerder al het thema van de film Soylent Green (1973) met Charlton Heston. White Plastic Sky onderscheidt zich van die twee inspiratiebronnen door meer diepgang te bieden en het thema expliciet zeer filosofisch te benaderen. Welke prijs zijn we bereid te betalen om de mensheid te laten overleven? Is dat leven wel nog het leven waard? Bestaat er een alternatief? Die aanpak stemt tot nadenken, maar die kracht is meteen ook een beetje het zwakke punt van de film. De voorbeelden die ik gaf uit de jaren ’70 zijn eerder traag in vergelijking met de met actie volgepropte films die we vandaag de dag gewoon zijn, maar White Plastic Sky is zelfs nog trager. Er is slechts één grote actiescène; daarna raakt de film een beetje in een dip door het al te trage tempo. Dat hoeft niet problematisch te zijn, zeker niet als je de film in een bioscoopzaal bekijkt zonder afleiding. Ik vrees echter dat wie de film thuis streamt, vlug afgeleid zal worden. Het beschouwende verhaal en de prachtige beelden komen daardoor misschien niet ten volle tot hun recht. Ik schreef al dat ik zelden een dystopische wereld zo mooi in beeld gebracht zag. Na de dip komen nog een aantal verrassingen en interessante verklaringen. Als kijker krijgen we bijvoorbeeld een uitleg over de keuzes die we bij het begin van de film als premisse moesten aanvaarden. Ik apprecieerde ook dat het einde niet de ontknoping bracht die je als kijker bij het begin van de film zou verwachten. Bruno Lowagie (3,5) |
Archives
Februari 2025
Categories |