Ja, mijn Netflix abonnement zit erop. Ik bekeek de afgelopen weken de drie seizoenen van de Amerikaanse sciencefiction reeks Lost in Space. Maar wist u dat dit een remake is van de gelijknamige Tv-reeks uit 1965? Inderdaad, op 5/9/1965 startte deze show van Irwin Allen, verfilmd door 20th Century Fox Tv, maar uitgezonden door CBS. De reeks liep gedurende 3 seizoenen en eindigde op 6/3/1968. Het eerste seizoen was echter in zwart/wit, maar de andere waren in kleur. En in 1998 volgde een film met dezelfde naam.
De nieuwe reeks dateert al uit 2018, en vangt aan met het ruimteschip van de familie Robinson, die crasht op een buitenaardse planeet. Ze worden onmiddellijk geconfronteerd met tal van moeilijkheden, maar weten die te overwinnen. En dat blijft zo gedurende de 3 seizoenen!
Twee jaar nadat een impact het voortbestaan van de mensheid op Aarde bedreigde, werd de familie Robinson geselecteerd voor de 24ste missie van de Resolute, een interstellair ruimteschip dat mensen naar de planeten van Alpha Centauri moest brengen. Onderweg bracht een buitenaardse robot echter schade aan de Resolute aan, en de kolonisten moesten zich in hun Jupiter ruimteschip in veiligheid zien te brengen. De Robinsons waren daar een van.
En zo begint dit avontuur, waar ik met plezier naar gekeken heb!
 
Trailer:
https://youtu.be/fzmM0AB60QQ
 
Patrick Van de Wiele

Mijn Netflix abonnement loopt op zijn laatste benen, denk ik. Ik bekeek de Spaanse sciencefictionfilm Orbita 9, die in het Engels als Orbiter 9 is vertaald. Het is een drama dat al dateert uit 2017, en het is het debuut van regisseur Hatem Khraiche. De prent ging in Spanje in première op 7/4/2017.
Hoofdpersoon Helena is een mooie jonge vrouw, zo’n 20 jaar oud, die alleen leeft op een ruimteschip. Ze heeft nooit iets anders gekend, en haar ouders vertelden haar via een video-opname, dat ze beiden zelfmoord gepleegd hebben om haar te redden. Er was immers niet genoeg zuurstof aan boord voor 3 mensen. De scheepscomputer Rebecca zorgt voor haar. Wanneer het zuurstofgehalte toch daalt, komt technieker Alex aan boord met een ander ruimteschip om dat euvel op te lossen. Hij overnacht er, en Helen komt ’s nachts zijn kamer binnen om met hem te vrijen. Ze heeft dit immers nog nooit beleeft. Maar wanneer Alex de volgende dag haar verlaat, komt hij via een gang en een lift boven… op Aarde! Helena is immers een proefkonijn, dat zogezegd op weg is naar de planeet Celeste, in het Alpha Centauri stelsel. De aardse oceanen zijn vergiftigd en de mensheid zal moeten uitwijken.
Alex is echter nog steeds getraumatiseerd door een ongeluk dat 20 jaar geleden gebeurde, toen een ruimteschip ontplofte dat hij meehielp ontwerpen. Daarvoor bezoekt hij nog steeds een psychologe. Hij raakt verliefd op Helena, en keert in zijn normale Aardse kleren bij haar terug. Hij vertelt haar de werkelijke toestand en helpt haar ontsnappen. Helena blijkt immers een kloon te zijn, in een experiment. En dat experiment dreigt nu door Alex te ontsporen…
Deze prent deed me soms denken aan The Island, waarin klonen ook gekweekt en opgesloten zitten, tot ze uitbreken… Deze Orbita 9 vond ik de moeite waard om te bekijken.
 
Trailer:
https://youtu.be/D6m0-e6lwUM
 
Patrick Van de Wiele