DETAIL ALBUM
 
Tracks:
Wem die Stunde schlägt
Ad Infinitum
Monolith
Vanitas
Niemand kennt Zeit noch Stunde
Ewigkeit
Rede des toten Christus vom Weltgebäude herab, dass kein Gott sei
 
Website Artiest
Rudolf Heimann
 https://www.facebook.com/rudolfheimann

​De mensheid is steeds op zoek naar antwoorden op fundamentele vragen, zoals “Van waar komen we?” en “Waar gaan we naar toe?”. De Duitse muzikant Rudolf Heimann nodigt ons met zijn nieuwste cd uit om enkele van die fundamentele vragen te stellen, zoals “Bestaat God?” en “Wat is oneindigheid?”. Niet dat hij daar meteen een antwoord op weet, maar toch neemt hij ons mee op een fascinerende muzikale en spirituele reis. Heimann gebruikt daarvoor zijn handelsmerk, nl. de Berlijnse school van synthesizermuziek vermengen met elementen uit de orkestrale filmscore. Daarbij weeft hij nog instrumentale geluiden erin, zoals akoestische gitaar, cello en kerkorgel, samen met zware synthetische geluidslagen en soms enkele rock en spirituele elementen. Een hele boterham dus, en ik veronderstel dat Heimann alle instrumenten zelf bespeelde! Wenn die Stunde schlägt ofwel in het Engels For Whom the Bell Tolls moedigt ons bvb. aan om de vraag te stellen: “Wat is het doel van het leven?”. De oneindigheid verkennen we vervolgens met Ad Infinitum, waarna Monolith me doet terugdenken aan de film en het boek 2001: A Space Odyssey. Het Latijnse woord Vanitas staat voor ijdelheid en is het thema van de vierde track, gevolgd door Niemand kennt Zeit noch Stunde met zijn rockinvloeden. De eeuwigheid komt aan bod op Ewigkeit, maar het slotstuk is het meest opzienbarende. Rede des toten Christus vom Weltgebäude herab, dass kein Gott sei is gebaseerd op een tekst van de Duitse romanticus Jean Paul (Johann Paul Friedrich Richter, 1763-1825). Die tekst komt uit zijn roman Siebenkäs en wordt hier voorgelezen door Roland Paroth. Het stuk duurt meer dan een half uur, en laat ons toe om onze eigen droom en fantasiewereld te herontdekken. Zijn we zeker van de realiteit? En hoe kunnen we het eeuwige bevatten? De cd cover doet me denken aan het werk van Dali en past goed bij de muziek. Verken dus die fundamentele vragen op een bedje van elektronische muziek en laat u gaan…
 
Patrick Van de Wiele (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:
Prologue 2084
2084 Part 1
2084 Part 2
Epilogue 2084
2084 Part 1 (acoustic piano version)
2084 Part 2 (acoustic piano version)
Epilogue 2084 (acoustic piano version)

Website Artiest
Francesco Gazzara
http://www.thepianoroom.it

De roman 2084: The End of the World van de Algerijn Boulaem Sansal is een tijdloos eerbetoon aan de sciencefictionklassieker 1984 van George Orwell. Het gaat uiteraard over de totalitaire staat Abistan, in de nabije toekomst. De geschiedenis is uitgevaagd, en andere culturen verboden. Abi en zijn vriend Koa onderzoeken de wettigheid van de regering en de godsdienst. Zijn ontdekken massadeportatie, en restanten van democratie. Het boek vermengt aspecten van de Islam met oppressieve regimes. De Italiaan Francesco Gazzara, van wie ik recent nog de cd Portrait in Acid Jazz besprak, brengt hiermee een conceptalbum, dat daarop gebaseerd is. Francesco verdeelde zijn cd in 4 tracks, en voegde er 3 akoestische bonustracks aan toe. Maar het is tevens een knipoog naar het album ‘1984’ van Anthony Phillips (eerste gitarist en oprichter van Genesis). Francesco gebruikte zowel digitale als analoge instrumenten, zoals synthesizers, drum box, Hammond B3 orgel, piano. Hij componeerde eerder al soundtracks voor film en Tv, en werd hier vooral beïnvloed door John Carpenter. De muziek klinkt inderdaad cinematografisch, en is daarom interessant voor de verzamelaar van soundtracks. Naast de 4 tracks, krijg je 3 akoestische pianoversies. 

Patrick Van de Wiele (3½)