​oorspronkelijke titel: Malpertuis (Frans) (1943)
Poespa Producties
2022
softcover
320 blzn
97-8-946407-0569
https://www.johnnybekaert.be/poespa-uitgaven4.html

​Als kind las ik Het Kapoentje, de woensdagse bijlage bij de krant Het Volk. In het vijfde en zesde leerjaar keek ik elke week uit naar het nieuwe Vlaams Filmpje uitgegeven door uitgeverij Averbode. Zo leerde ik Jean Ray / John Flanders (twee van de door de Gentse schrijver Raymond Jean De Kremer meest gebruikte pseudoniemen) kennen als jeugdauteur. Ik herinner me zijn verhalen als mysterieus met vaak ook bovennatuurlijke elementen. Als volwassene deed ik zelf een aantal pogingen om de John Flandersprijs te winnen door zo'n jeugdverhaal te schrijven, maar helaas zonder succes.
 
Door de jaren heen las ik ook een aantal kortverhalen die Jean Ray voor volwassenen schreef, maar Malpertuis bleef een gat in mijn cultuur. Ik wist dat het algemeen beschouwd werd als zijn meesterwerk en dat Harry Kümel het in 1971 verfilmde. De film zag ik (nog) niet, maar ik herinner me anekdotes uit de filmliteratuur over hoofdrolspeler en internationale ster (op retour) Orson Welles die vaak dronken op de set kwam en zichzelf wilde regisseren. Ik wist ook dat Malpertuis de naam was van het (fictieve) Gentse spookhuis waar het hele verhaal rond draait, maar voor de rest was het boek me onbekend.
 
Tot ik een nieuwe vertaling van het boek in handen kreeg, recent uitgegeven door de Gentse uitgeverij Poespa Producties en vertaald door André Verbrugghen en Johnny Bekaert.
 
Ik was me er niet van bewust dat Jean Ray Malpertuis in het Frans schreef. Het werd in 1943 uitgegeven door Les Auteurs Associés, een vereniging van schrijvers die tijdens de papierschaarste in de Tweede Wereldoorlog de hand konden leggen op een papiervoorraad. Ze gebruikten die waardevolle vondst om de leeshonger in Frankrijk te stillen. Pas in 1955 werd het ook in België uitgegeven (ook in het Frans).
 
Op zoek naar eerdere vertalingen ontdekte ik dat de roman in veel verschillende talen vertaald is, maar de enige andere Nederlandse vertaling die ik vond, was die van Hubert Lampo uit de jaren '70. Op een cover van een van die uitgaven staat dat het om de 'film editie' gaat van het verhaal, wat me doet vermoeden dat die vertaling eerder een hertaling is dan een vertaling.
 
Wat me aansprak aan de recente uitgave, is dat ze belooft trouw te zijn aan de originele versie. Zodra je begint te lezen, merk je dat die belofte niet ijdel is. Het boek is meer dan 100 voetnoten rijk. Overal waar taalkundige keuzes gemaakt werden, wordt dat plichtsbewust verantwoord. Zo wordt op een bepaald moment bijvoorbeeld gewezen op een foutje in het oorspronkelijke verhaal dat ook in de vertaling werd overgenomen, met toevoeging van een korte verklaring.
 
Daarnaast verschaffen de noten ook veel interessante informatie. Jean Ray was een alleslezer die vaak redelijk obscure lectuur verslond, maar hij was soms slordig wat zijn bronvermelding betreft. In Malpertuis citeert hij duchtig uit andermans werk, waarbij sommige namen vandaag nog heel bekend zijn (zoals Edgar Allan Poe, Henrik Ibsen, Voltaire); andere vergen een toelichting die soms aanleiding geeft tot een uit de kluiten gewassen voetnoot (het begint al in hoofdstuk I met de mij totaal onbekende Stefano Zannowich). In een aantal gevallen is de auteur van een citaat volledig onbekend (Worth, Wickstead). Gaat het om door Jean Ray verkeerd toegedichte citaten, of heeft hij die namen verzonnen? Het is fijn om op die manier in de wereld van Jean Ray ondergedompeld te worden.
 
Dankzij de voetnoten leerde ik ook mythische dieren kennen zoals wyverns en tarasquen, kledingstukken zoals een leviet-jas en een havelock, en veel andere woorden die in onbruik geraakt zijn. Dit alles draagt bij tot de authenticiteit van het verhaal dat zich bijna een eeuw geleden afspeelt. Vergis je echter niet: ondanks deze archaïsche woorden voelt het verhaal niet gedateerd aan. Het valt op hoe modern het geschreven is.
 
Jean Ray vatte zijn griezelroman op als een verzameling van found footage (lang voor die term uitgevonden werd): een dief steelt een koker met documenten en puzzelt het hele verhaal samen. Het gros van de puzzelstukken is geschreven in de eerste persoon, maar door diverse figuren: de dief die zich ervoor hoedt zijn naam te noemen, een personage dat Doucedame-de-Oude wordt genoemd, om verwarring met een jongere afstammeling en naamgenoot te voorkomen, het hoofdpersonage Jean-Jacques Grandsire, en (op het einde) Dom Misserom die de ontknoping van het verhaal meemaakt.
 
Dat klinkt ingewikkeld, ook al omdat Doucedame soms in de derde persoon over zichzelf schrijft, maar het verhaal blijft overzichtelijk dankzij de structuur die Jean Ray gebruikte.
 
Ook de typografie helpt: alles wat door de dief wordt gezegd, staat vetjes gedrukt. De andere personages krijgen aparte hoofdstukken die ingeleid worden door de dief. Grappig is ook hoe die verteller uitlegt welke saaie stukken hij ons als lezer bespaard heeft, maar ook speculeert over wat er op ontbrekende pagina's stond.
 
Over het verhaal wil ik niet veel verklappen. Het begint met een mysterieus voorval in de Middellandse Zee, maar dan maken we een sprong vooruit in de tijd waar we de laatste dagen van 'oom Cassave' meemaken, de oom van de ik-persoon die het meest aan het woord is in het eerste deel, Jean-Jacques Grandsire. Hij laat zich op zijn sterfbed in het huis Malpertuis omringen door een bonte verzameling erfgenamen die samen in het vermaledijde huis moeten blijven wonen als ze aanspraak willen maken op hun erfenis.
 
Het boek is opgedeeld in twee delen, waarbij je je als lezer steeds meer vragen begint te stellen bij een aantal personages naarmate het eerste deel vordert. Samen met Jean-Jacques probeer je erachter te komen wie zijn huisgenoten werkelijk zijn en wat ze in hun schild voeren. In het tweede deel wordt uitgelegd hoe de vork in de steel zit. Ik was blij dat ik in een paar gevallen goed gegokt had, maar ik was ook voldoende verrast over de mysteries die ik niet kon ontrafelen.
 
Lees zeker ook de extra bijdragen na het [Einde] van Malpertuis, want ze bieden een mooie meerwaarde bovenop het verhaal. In het stukje dat door André Verbrugghen toegevoegd werd, zit een fragment van een brief waarin Jean Ray uitlegt welke echt bestaande mensen uit zijn omgeving de inspiratie vormden voor de verschillende bewoners van het huis Malpertuis.
 
Het boek Malpertuis hoort thuis in elke verzameling Vlaamse Klassiekers, maar wordt vaak over het hoofd gezien. Laat ons hopen dat daar met deze uitgave verandering in komt.
 
Bruno Lowagie (5)

​Oorspronkelijke titel: A Touch of Ruin (2020,2021)
Uitgeverij Zomer & Keuning
2023
Hardcover
437 Blz.
9789020550665
www.zomerenkeuning.nl
Verdeling België
VBK België

​“Soms is het lot de grootste vijand”
 
Zo’n 3 maand geleden besprak ik hier het eerste deel A Touch of Darkness, in deze nieuwe fantasyreeks Hades x Persephone, en was er enthousiast over. Nu is het tweede deel verschenen, en opnieuw word je als lezer ondergedompeld in de wereld van Nieuw Athene, waarin de Goden zomaar tussen de stervelingen rondwandelen. De roman gaat onmiddellijk verder waar ie in het eerste deel ophield. Hades en Persephone zijn nu officieel een paar, en iedereen mag het weten. Daardoor krijgt Persephone heel wat media- en publieksaandacht, en daar heeft ze het moeilijk mee. Ze moet immers haar ware identiteit als Godin van de Lente verborgen houden. Verder komen er allerlei geheimen over Hades’ verleden naar boven. En wanneer een vreselijke tragedie daar nog een schep bovenop doet, Persephone ’s hart breekt en Hades weigert haar te helpen, slaat ze door. De gevolgen ervan zijn niet te overzien… Kan ze werkelijk doorgaan als Hades’ koningin?
Alhoewel bepaalde recensies dit een slechte sequel noemen, ben ik daar niet mee akkoord. Persephone wordt verder uitgediept, en voert een innerlijke strijd voor haar liefde voor Hades. Want ze kan hem niet weerstaan, en de seksscènes spetteren er dan ook van af.  Opnieuw leest de roman zeer vlot, en verweeft de auteur de Grieks mythologische elementen met onze moderne wereld. Dus geen traditionele fantasyroman, maar toch een dikke aanrader. Opnieuw in een prachtige limited edition verkrijgbaar! Ik hoop dat ik ook de volgende delen A Touch of Malice en A Touch of Chaos te pakken krijg! Want ik wil weten hoe dit verdergaat!
De auteur staat met dit soort boeken in de USA op de lijst van de bestellers. Ze is dol op Griekse mythologie, moordmysteries en het hiernamaals.
 
Patrick Van de Wiele (4½)

Anne Stokes Collection Limited
2023
Hardcover
116 Blz. (niet genummerd)
978-0-9569446-7-2
www.annestokes.com
Webshop:
The Violet Cauldron
www.thevioletcauldron.com
​

Jaren geleden interviewde ik de Britse kunstenares Anne Stokes op Elftopia, en besprak 2 kunstboeken van haar. Op FACTS FALL 2023 zette ik de eerste stap naar een hernieuwde samenwerking met de webshop die haar producten verkoopt, en die heet nu The Violet Cauldron.
Al sedert de tijd van de oude Grieken zijn we vertrouwd met de 4 oerelementen: aarde, lucht, vuur en water. Van de diepten van de oceanen tot de hoogten van de hemel. Van de hitte van de zon, tot de koude donkere plekken op aarde. Elementaire magie stroomt door de hele schepping. Ontdek de krachten van aarde, lucht, vuur en water in dit prachtig geïllustreerd boek.
Dit prachtig kunstboek in zakformaat staat bol met magische rituelen, weetjes over dat oerelement, magische rituelen en mythische wezens die daaraan verbonden zijn. Anne Stokes zorgde voor prachtige fantasy schilderijen en haar echtgenoot en partner John Woodward schreef er de verklarende teksten bij. Voeg daarbij nog een vijfde element, en dat is de geest. Tevens komen de Tarotkaarten aan bod, en de sterrenbeelden.
Maar dat is niet alles, want bij aankoop van dit boek krijg je er een gratis poster bij met de 4 oerelementen geïllustreerd door bijbehorende fantasy schilderijen. Plus een willekeurige bladwijzer, die in mijn geval net mijn element vuur voorstelt.
Een prachtig cadeau dus, dat teruggrijpt naar de geschiedenis, en uitleg geeft over de oude wijsheid, die nu in de vergetelheid geraakt is. Een must voor wie van fantasy houdt!

Patrick Van de Wiele (4½)

​Oorspronkelijke titel: Children of Ruin
Iceberg Books
2023
Paperback
475 Blz.
978-9083319643
www.iceberg-books.nl
https://adriantchaikovsky.com/
 

​Zo’n 5 maand geleden genoot ik van het eerste deel Kinderen van de tijd in deze trilogie, dat overigens al een tijdje op mijn verlanglijstje stond. Nu is het vervolg verschenen. De auteur beschrijft in deze reeks een epos dat vele generaties duurt.
Het verhaal gaat als volgt: Duizenden jaren geleden lanceerde de mensheid een terravormingsprogramma richting de sterren. Op de wereld die ze Nod noemden, ontdekten wetenschappers buitenaards leven, maar het was hun missie om het te overschrijven met het geheugen van de aarde. Toen stortte het grote rijk van de mensheid in en gingen de beslissingen van het programma verloren in de tijd. Eeuwen later ontdekten de mensheid en haar nieuwe spinbondgenoten fragmentarische radiosignalen tussen de sterren. Ze stuurden een verkenningsschip, in de hoop andere erfgenamen van de oude aarde te vinden. Maar die oude terravormers hebben iets op Nod wakker gemaakt dat ze beter ongemoeid hadden kunnen laten. En het heeft op hen gewacht…
Deze roman gaat dus onmiddellijk verder waar de vorige ophield. Tchaikovsky vermengt erin twee tijdslijnen, en brengt ze op het einde mooi samen. Opnieuw weet hij met originele ideeën op de proppen te komen. Deze keer zijn het niet de spinnen maar de octopussen die centraal staan. Maar de interactie tussen mensen/spinnen tegenover die met octopussen is veel gecompliceerder, om maar te zwijgen van dat buitenaards bewustzijn…
Ik moet daar onmiddellijk aan toevoegen dat het eerste boek mij toch beter bevallen is. Deze keer schrijft de auteur veel over biologie en evolutie, en zijn creativiteit is goed onderbouwd en klinkt geloofwaardig. Maar ergens heb ik het gevoel dat dit Kinderen van de tijd is, maar op een andere planeet met andere bewoners. Ik had dan ook niet datzelfde “sense of wonder” gevoel dat ik in het eerste boek ervaarde. Toch is het boek een aanrader, als je houdt van space opera. En ik ben benieuwd wat deel 3 ons zal brengen!
 
Patrick Van de Wiele (4)

Uitgeverij Muttew (selfpub)
2023
114 Blz.
te koop op Amazon

 ACHTERFLAP
​
"De tien verhalen in deze bundel zijn science fiction. Soms met humor, soms met een bijzondere twist – maar altijd met iets om even tot je te laten doordringen. Om even over na te denken.
Het zijn geen wetenschappelijke artikelen maar verhalen. Het gaat niet om de technische snufjes – al staan die er wel in – maar om de mensen. Over de keuzes die ze maken om het leven betekenis te geven. Over hoe ze gelukkig willen zijn. De verhalen zijn soms leuk en ontspannend, soms beangstigend en soms ook een beetje verdrietig. Dat hoort allemaal bij het leven."
 
BESPREKING

SF-auteur Charles van Wettum is een van de productiefste auteurs van het moment. Hij publiceerde onlangs de boeiende en originele roman Kwantumschuim (recensie volgt). Momenteel is hij hard aan de slag met een ander groot schrijfproject. Tussendoor pent hij korte verhalen. Tegenwoordig probeert hij 2 verhalen per maand te schrijven, wat een stevig gemiddelde is. Zo publiceerde hij onlangs nog een leuk verhaal op Wattpad getiteld ‘De grote jacht’, een SF-tribuut aan Herman Melvilles Moby Dick. Je leest het hier. Tel daarbij de verhalen die eerder verschenen, en dan merk je dat Charles al een mooi oeuvre bij elkaar schreef.

Een tijd geleden schreef ik al voor het fijne blad Fantastische Vertellingen een recensie van Het zal anders. Een mooie titel trouwens, die me wat doet denken aan de fraaie SF-bundel Er zal eens… van Anaïd Haen en Django Mathijsen (2020, Zilverspoor). Ik breng graag Charles’ bundel opnieuw onder de aandacht met een herbespreking, gebaseerd op een tweede lezing van zijn bundel.

Charles is – gelukkig! – niet het soort auteur dat twee- of driemaal hetzelfde type verhaal schrijft. Zeker, hij is into ‘hard SF’... of daar staat hij toch voor bekend. Maar bijvoorbeeld zijn vlot geschreven SF-whodunit-bundel Sherlock & Rex, de dokter in het donker (St. Fantastische Vertellingen, 2023) laat toch vermoeden dat Charles veel breder gaat dan enkel ‘hard SF’. En jawel, een tweede lezing van Het zal anders bevestigt voor mij deze aanname. Laat ons een kijkje nemen naar de verhalen in de bundel…

‘Teruggaan valt niet mee’. De filosofische overpeinzingen zijn pas voor later in de bundel, want Charles valt meteen met de deur in huis: non-stop actie die begint in… een supermarkt? Heerlijk doordeweekse locatie om een multiversumverhaal mee te beginnen. Greg lust nog wel een pizza. Dat hongerke, zoals we dat zo mooi in het Vlaams zeggen, is het begin van een doldwaas avontuur, dat de lezer lekker entertaint. Gregs oog valt op een bijzondere spiegel in de winkel. Als hij die vastneemt, valt hij er pardoes door. Strange dimensions await! Enkel de wiskunde kan hem redden, zo blijkt. Snedig geschreven, geen enkel dood moment in het verhaal. Een mooi eerbetoon ook aan H.G. Wells’ The Time Machine. Ook bij deze herleesbeurt schoot ik in de lach bij de laatste zin. Charles heeft een goed gevoel voor humor, zoveel is zeker.

‘Datazee’ (eerder verschenen in het SF/F/H-jaarboek Ganymedes-21). Een mooie instap in wat ik graag het Wettumverse noem. Het internet van de toekomst is alomtegenwoordig en heet ‘datazee’. Enkele belangrijke elementen uit dit verhaal, veelal worldbuilding, kome, terug in andere vertellingen van Charles, zowel in deze bundel als in andere verhalen van zijn hand. Het is dan ook beslist een meerwaarde om in Charles’ oeuvre deze rode draad te volgen naar allerlei verrassende plekken. Heel geslaagd in dit verhaal is de hoofdpersoon, of moet ik ‘hem’ de hoofdpersonen noemen? De geïntegreerde persoonlijkheden Waltz en Mazurka (ha, die namen, hoe leuk), die het normaal gezien zo goed met elkaar kunnen vinden, zijn in conflict geraakt. Het gaat om, of all things, auteursrechten. Enkel de AI-servicerechtbank kan verlossing brengen… Charles’ prognose van hoe het internet zich ontwikkelt, lijkt me een goede inschatting. Ook de innerlijke strijd ‘tussen’ de bipersoon wordt goed weergegeven. Het einde van het verhaal is verrassend. Ja, daar is Charles goed in. Het verhaal stemt tot nadenken: de auteur zegt hier rake dingen over eenzaamheid, vind ik, en hoe moeilijk het is om daarmee om te gaan. ‘Alleen zijn’, dat lijkt in de toekomst een marteling – de maatschappij is er niet op ingericht.

‘Crathos’. Hoewel de bundel bestempeld wordt als SF, is dit eerder een fantasy-verhaal, met een gepast licht gezwollen stijl. Toch blijven Charles’ zinnen helder en overzichtelijk; hij trapt niet in de val van het purple prose (dat de schrijver van deze recensie helaas al te bekend is van zijn eigen schrijfsels…) Het helpt zeker dat Charles niet vaak een bijzin gebruikt als hij er ook gewoon een aparte zin van kan maken. Daar kunnen we met zijn allen nog wel iets van leren. Goed dus, dat evenwicht tussen toon en stijl. Het verhaal is gauw verteld – en daarom vertel ik het beter niet! Laat het me hierbij houden. De machtige strijdster Crathos voelt zich in de steek gelaten. Wie moet het ontgelden? Ook hier weer wordt de lezer vergast op een onverwachte afloop.

‘Hoe Henri zich ontwikkelt’. Emoties, zeg je? Ja, daar hou ik ook wel van in verhalen. Het is te zeggen: de emoties die een verhaal bij een lezer kan oproepen. De zieleroerselen van de personages zelf hoeven wat mij betreft niet uitgebreid neergepend te worden. Nee, laat alles maar duidelijk worden door de actie. Henri’s moeder en vader hebben het niet makkelijk: een hypochonder en een autist (zo benoemd in het verhaal) met een kind, maar laat ons vooral niet aan labeling doen. Twee goedbedoelende ouders die het niet onder de markt hebben met hun baby. Wat opvalt, is dat Charles treffend de gezinsdynamiek beschrijft. Je voelt als lezer goed aan wat precies de verhouding is tussen de vader en de moeder, wie op welk vlak (om even een lelijke uitdrukking in dit verband te gebruiken) de overhand heeft. De zorg voor baby Henri overheerst hun leven. Hij ontwikkelt zich zo snel. En in de buitenwereld gaat het ook al niet goed. Het toenemende aantal zwaartekrachtgolven baart zorgen. Dat is dus meteen het thema van dit verhaal: angst en hoe ermee om te gaan. Ik leefde echt mee met de hoofdpersonen, ook bij deze tweede lezing. Missie geslaagd.

‘Verstrengeling’. Ook in dit verhaal openbaart Charles een stukje van zijn Wettumverse. Deze vertelling – komt ie! – verstrengelt op onnavolgbare wijze een bijbels verhaal met geloofwaardige SF-technologie. De gevoelens van de hoofdpersonen zijn zo puur dat ik me bij het lezen enigszins schaamde over het feit dat ik dacht: ‘Waar trappen jullie nou in?’ En daarmee bedoel ik de hoofdpersonen. Zo ontstaat een mooie dialoog tussen het verhaal en de lezer, vind ik. Natuurlijk zal niet iedereen het verhaal op deze manier ervaren. Het hangt er maar vanaf hoe cynisch of optimistisch je bent in het echte leven, denk ik dan maar. Mooie bonus in dit verhaal: een goed gebruik van afwisselende vertelperspectieven. Houdt het verhaal levendig. Zorgt voor vaart. En nergens verliest Charles het overzicht uit het oog.

‘Bijles’. Een wrange bespiegeling over verliefdheid. Ik weet niet of Charles bewust ‘Verstrengeling’ en ‘Bijles’ na elkaar plaatste, maar voor mij werkt deze – even tonen dat ik graag Scrabble speel – juxtapositie wel. De Chinese Chyou en de westerse ik-figuur lijken het wel met elkaar te kunnen vinden, daar op de maan. Maar kunnen ze hun cultuurverschillen overwinnen, dat is de vraag. ‘Liefde is een dimensie,’ zegt Chyou. Tja, wat moet je daar als verliefde Anglo mee? Dit verhaal levert een scherp commentaar op leidinggeven: hoe doe je dit op een integere manier?

‘Big Bang’ (eerder verschenen op Out Of This World in het kader van de schrijfwedstrijd Big Bang, onder de oorspronkelijke titel ‘Geboorte’) Een neootje (denk aan een soort baby, en denk dus ook aan Henri hierboven) moet in de Korf een universum kiezen. Daar ligt dan zijn bestemming. Charles werkt goed de hiërarchie in de Korf uit. Je krijgt als lezer een volledig beeld van de ‘samenleving’, for lack of a better word. Ik beschouw dit verhaal eerder als een filosofische bespiegeling, met een warm kloppend hart. Wat is de waarde van perfectie? Die vraag kwam bij me op bij het lezen.

‘Uit Afrika’. In een onder water gelopen wereld houdt Becca zich staande in een kleine gemeenschap. Ze wil een kind, maar mag ze wel kiezen wie de vader wordt? De worldbuilding is hier perfect geïntegreerd in het plot. Dit is het kortste verhaal in de bundel.

‘Dat maakt ons mens’. Ik kan me geen andere titel dan deze voorstellen voor dit verhaal. Is het mogelijk om in een wereld waarin emoties sterk gereguleerd worden en ieder (of beter: iedere deelpersoonlijkheid) de ander in evenwicht houdt – denk ook aan de bipersoon in ‘Datazee’ – nog echt mens te zijn? Een noodsituatie verstoort het delicate evenwicht. Javi/Donna moet(en) moeilijke keuze maken… Dit verhaal is knap uitgewerkt als je bedenkt hoeveel verschillende deelpersoonlijkheden in gesprek gaan in het begin van het verhaal. Alweer weet Charles als verteller het overzicht te behouden.

‘Wolken van Jupiter’. Zoals ik al aangaf in mijn bespreking van deze bundel voor Fantastische Vertellingen, is het slotverhaal voor mij het kroonjuweel van deze uitgave. Mijn mening hierover is niet veranderd. Dit verhaal leest als een volwaardige roman, ondanks de beperkte lengte. Het bejaarde echtpaar Harald en Jocky bestudeert de Jupiterwolken. Alleen wil de boel al een hele tijd niet meer vlotten: er is geen nieuw bewijs gevonden van leven op de planeet. Het project loopt onvermijdelijk op zijn einde. Als lezer kan je een mooie parallel trekken met de relatie tussen Harald en Jocky: zij moeten steeds maar verliezen incasseren. Voor wie is dit het schrijnendst? Voor Harald die zich pijnlijk van alles bewust is? Of voor Jocky, die alles noodgedwongen heeft moeten loslaten? Charles beschrijft op monumentale wijze de liefde van een echtpaar in moeilijke omstandigheden. Razend knap.

Het zal anders is een gevarieerde bundel, Charles is een originele verteller. Ik kijk uit naar ander werk van hem. Aanrader.

​Finn Audenaert (4½)

EdgeZero Publicaties
2023
Paperback
310 Blz.
9789493096158
www.edge-zero.com
​

“De beste Nederlandse genreverhalen uit 2022”
 
Al voor de achtste maal is de verhalenbundel EdgeZero verschenen. En nu ook weer zijn de mooiste en beste verhalen van het voorgaande jaar 2022 opgenomen. De meeste ervan hebben meegedaan aan verhalenwedstrijden, en werden door een jury van schrijvers, uitgevers, redacteurs, lezers en recensenten geselecteerd. Nog tot 10 december kunnen de lezers hun top 3 binnen sturen, zodat we weten wie de felbegeerde EdgeZero-award krijgt.
Wat mij echter onmiddellijk van het hart moet is dat er deze keer enorm veel vampiers en zombies in voorkomen. Dat is uiteraard te wijten aan de anthologieën die in die thematiek verschenen zijn. En dat is nu minder mijn ding. Ik ben een rasechte sciencefiction fan, en verkies dat soort verhalen. Maar goed, Tais Teng opent met het mooie Liefde in tijden van oorlog, waarin een man tijdens een oorlog liefde en een gezin vindt op de asteroïde Ceres. Daarna komt Isabelle Plomteux aan de beurt met Pantserkoorts, waarin een meisje met schubben door de tijd kan reizen d.m.v. reisriet. Dit verhaal stond al in Ganymedes 22 en ik vond het mooi. En dan volgt een van de mooiste verhalen in deze bundel en dat is Het meisje van de duizend onderdelen door Jorrit de Klerk. Het is een mooi emotioneel verhaal over een jongen die bij het circus gaat om het meisje van de 1000 onderdelen beter leren te kennen. Nog meer moois komt vervolgens met Wilde jachten door Laura Scheepers & Mike Jansen over bovenaardse krachten die mensen helpen om het zombieleger tegen te houden. Dan spring ik naar het leuke Geheugenmanagement van Charles van Wettum, waarin een overledene contact opneemt voor een verblijf in Walhalla, en tot zijn spijt ontdekt dat daar alles rond budgetbeheer draait. Onze landgenoot (en vriend) Frank Roger schreef met Goed nieuws van het thuisfront een verhaal over soldaten aan boord van het ruimtestation Equinox, tegen de achtergrond van een eindeloze oorlog. Carlos twijfelt daarin aan wat er verteld wordt, terwijl Eddy doorgaat. Best leuk! Karel Smolders schreef verderop met Vergeten stemmen een verhaal dat me enigszins aan Fahrenheit 451 deed denken. Een schattenjacht leidt naar een boekenverzameling, die eigenlijk het geheugen van de aarde vertegenwoordigt. Mooi! Echtpaar Django Mathijsen & Anaïd Haen leverden met Koppoters woorden een bijdrage over een buitenaards wezen dat ontdekt wordt in een grot. En landgenoot (en vriend) Guido Eeckhaut beschreef in Carcosa een emotioneel verhaal over een balling uit die stad die in gevecht raakt met Mr. Wilde. Het fantasyverhaal Bridget van Laura Scheepers wist me wel te boeien en gaat over een zieke vrouw die door haar man Michael verbrand wordt als heks. Ze is echter onschuldig! Ik eindig deze recensie met het prachtige De Leviathans van Kepler door Mike Jansen, waarin het ruimteschip Excalibur net voorbij Pluto verdwenen is. Het is immers meegesleurd door ruimtewalvissen richting Alpha Centauri.
Alles bij mekaar 25 verhalen, waaronder bovenvermelde vermeldenswaardige bijdragen. Die tillen het niveau omhoog, terwijl de vampiers en zombies mij minder konden boeien.
 
Patrick Van de Wiele (4)
Met dank aan Isabelle Plomteux voor het recensie-exemplaar.