​McFarland & Company
2018
Paperback
238 Blz.
9780786498932
www.mcfarlandpub.com
Distributie:
www.eurospangroup.com
​

​Bent u ook zo geboeid door bioscoopfilms over Mars? Dan bent u niet alleen, want over de jaren heen zijn er talloze Mars-films gedraaid. Dit boek, met als ondertitel “Analyzing the Cinema of the Red Planet”, analyseert die films volgens 3 categorieën. Ik neem u mee naar de “rode planeet”, maar opgelet dezelfde films komen meermaals, in de verschillende categorieën aan bod.
 
A.  Exploring Mars: Hierin komen 3 facetten aan bod.
1. De menselijke exploratie + de paralellen met gevechtsfilms.
2. De expedities zelf + de effecten op die lange ruimtereis. Want sciencefictionfilms hebben de neiging om te focussen op die reis, de exploratie en de lotsverbetering van de mensheid.
3. De ruimtevaartorganisaties zoals NASA.
 
B. Invaders from Mars: Hierin ook weer 3 facetten.
4. Een culturele analyse van Martiaanse invasiefilms van 1950’s tot op heden. Ofwel zij versus ons.
5. De plot om de Aarde te saboteren (1940’s en 1950’s).
6. Prometheus en zijn relatie tot verscheidene Mars-films. De etiologie en hoe buitenaardse planeten de ideeën van de menselijke oorsprong en doel aanpakken.
 
C. Mars and Society: Hierin komen 7 facetten naar voren.
7. De uitbeelding van vrouwen, menselijk en Martiaans in films (1950-2015).
8. De evolutie van op politiek gebaseerde interacties tussen menselijke en Martiaanse gemeenschappen.
9. De natuur van onze ecologie veranderen.
10. Religie.
11. Verschillende manieren waarop Total Recall verteld werd.
12. Humor (sciencefiction & komedie).
13. Up-to-date films met survivalisten en preppers.
 
In de eerste categorie komen visuele & thematische gelijkenissen naar voren, zoals spannende momenten, heel wat bloed, vijanden en de exploratie. Voorbeelden: Conquest of Space (1955) waarin ze vrijwillig orders aannemen van een grote, gouvernementele bureaucratie; Rocketship X-M (1950) waarin journalisten de officiële persberichten moeten overnemen; It Came from Outer Space (1953); Red Planet (2000); Mission to Mars (2000); Escape from Mars (1999); Race to Mars (2007) en The Martian (2015).
De tweede categorie bekijkt het sterke persoonlijke individualisme versus de noodzaak om de noden van de groep te bevestigen. Hierin brengt een afwijkend, vrijgevochten, non conformistisch personage redding. Voorbeelden: Conquest of Space; It!The Terror from Beyond Space (1958); Rocketship X-M; Mission to Mars; Escape from Mars; Red Planet en The Martian.
In categorie 3 wordt Star Trek, waarin in de Federatie geen plaats is voor racisme, armoede of internationale strijd, vergeleken met Blade Runner en Alien, waarin menselijk leven goedkoop is. Dit zijn eigenlijk geen strikte Mars-films. Voorbeelden: Destination Moon (1950) geen regering, maar de industrie die het project opzet; Conquest of Space met de SISA, ofwel Supreme International Space Authority; Rocketship X-M waarin men de regels moet volgen; Countdown (1968) met een chaotische NASA; Capricorn One (1977) met een bedrog opgezet door de NASA; Alien (1979) waarin de privésector het opzet; Mission to Mars waarin de NASA zich focust op naar Mars te geraken; Red Planet waarin NASA afwezig is; Escape from Mars waarin NASA moet rapporteren aan een financieel consortium; Space Cowboys (2000), Armageddon (1998), Deep Impact (1998) en The Martian waarin een bureaucratische, strenge, imago gevoelige NASA aan bod komt.
Categorie 4 stelt dat Mars het beginpunt is voor aliens die afgebeeld worden in sciencefiction invasiefilms. Dat stelt binaire tegenstellingen: een systeem van Westerse categorisering wordt opgedrongen aan de aliens (hun geloofssysteem is anders). En post-humanisme wat uitmondt in transcendent humanisme. Voorbeelden van wij tegen hen: The War of the Worlds (1953 & 2005); Invaders from Mars (1953 & 1986); Devil Girl from Mars; 5 Million Years to Earth ofwel Quatermass and the Pit; Robinson Crusoe on Mars en The Martian Chronicles (1980).
In categorie komen 2 complementaire thema’s aan bod: wij gaan naar Mars en zij komen naar ons. Voorbeelden: Zombies of the Stratosphere (1952) een serial en Lost in Space (1965) ook een serial.
De zesde categorie bekijkt de film Prometheus (2012), waarin mythe, geloof en de oorsprong van de mensheid aan bod komen. Het is een prequel tot de Alien reeks. Voorbeelden: Red Planet Mars (1952), Red Planet en Mission to Mars. De openingsscène van Prometheus is een directe herhaling van ideeën omtrent oorsprong, kennis en kolonisatie. Het is tevens een Faustiaanse vertelling want een het om een miljonair die persoonlijke onsterfelijkheid zoekt.
In categorie 7 staat vrouwelijke kracht voorop. Utopische regimes worden vergeleken met dystopische (waarin mannen onderdrukt worden). Hierbij is Lilith de donkere koningin, de eerste vrouw van Adam versus Eva. Voorbeelden: The Angry Red Planet (1959); Flight to Mars (1951); It!The Terror from Beyond Space; Rocketship X-M; Total Recall (1990); Red Planet; Ghosts of Mars; The Martian. Sedertdien is de rol van vrouwen in sciencefictionfilms vergroot.
Categorie 8 ziet dat de regering in Capricorn One niet te vertrouwen is. Voorbeelden: Rocketship X-M waarin de regering effectief is; Destination Moon waarin enkel de bedrijven capabel zijn; The Angry Red Planet waarin we niet waardig zijn om contact met andere rassen te hebben; Conquest of Space waarin de regering een militair industrieel complex is; Babylon 5 met zijn sterke zakelijke presence; Battle Beyond the Sun (1962) waarin men stelt dat er nooit vrede zal zijn; Aelita-Queen of Mars (1924) waarin enkel het proletariaat kan vertrouwd worden; Mission to Mars waarin blijkt dat ons DNA hetzelfde is als Martiaans DNA; Red Planet en Escape from Mars waarin de Aarde overbevolkt is; Total Recall waarin een firma de luchttoevoer controleert; Ghosts of Mars waarin kolonisten bezeten zijn door dode Martianen; The Last Days on Mars (2013) waarin een wetenschapper bezeten is door de entiteit die hij wou controleren; The Martian Chronicles waarin mensen en Martianen bestaan in een ander temporaal niveau. Dit laatste is een waarschuwing voor de schade die we kunnen aanrichten wanneer we een planeet terraformeren.
De negende categorie ziet momenten van ecologische harmonie in Oblivion (2013) alhoewel geen Mars-film, maar tevens in John Carter (2012) gebaseerd op de romans van E.R. Burroughs. In Stranded (2001) wordt de ecologie van Mars geapprecieerd, wat leidt tot een betere appreciatie van de Aardse ecologie.
In categorie 10 stelt wijlen Carl Sagan: “Mars has become a kind of mythic arena onto which we have projected our Earthly hopes and fears”. Voorbeelden: Red Planet Mars; Red Planet; Mission to Mars en The Martian Chronicles.
Categorie 11 bekijkt de verschillende vormen van Total Recall en dat zijn er 3. Allereerst het kortverhaal We Can Remember It for You Wholesale van Philip K. Dick uit 1966. Daarna de 2 filmversies uit 1990 en 2012.
In categorie 12 komt komedie aan de orde. Voorbeelden: My Favorite Martian (1999); Mars Attacks (1996); Rocket Man (1997); Abbott & Costello Go to Mars (1953); Mars Needs Moms (2011); Mars Needs Women (1967); Santa Claus Conquers the Martians (1964); Total Recall; Earth Girls Are Easy (1988) en Mars (2010).
De laatste categorie bekijkt survivalisme en preppers (die zich voorbereiden op een ramp).
 
Aansluitend is een complete filmografie opgenomen, met een samenvatting van elke film.
 
De auteurs zijn professors of geassocieerde professors en u begrijpt dat dit dus een academische analyse is. Toch de moeite waard om door te nemen hoor!
 
Patrick Van de Wiele (4½)

NewCon Press
2018
Paperback
204 Blz.
978-1-910935-76-7
http://www.newconpress.co.uk/
​

​Om de honderdste verjaardag van de geboorte van wijlen Arthur C. Clarke te vieren, kwam Tom Hunter, de directeur van de Arthur C. Clarke Award, op de proppen met het idee om een anthologie samen te stellen met verhalen en artikels, die precies 2001 woorden lang waren. Hij kreeg steun van Ian Whates, en het project werd gelanceerd op Kickstarter. Ondertussen werden 27 auteurs en 3 non-fiction schrijvers aangezocht om hun bijdrage te leveren, die ofwel verwees naar Clarke’s romans, ofwel een SF thema aansneed. Enkele van de grote namen in ons genre deden eraan mee, waaronder 10 winnaars van de Clarke Award, en 13 auteurs wie ooit op de shortlist gestaan hebben. Hierna gaat de lijst: Alastair Reynolds, Bruce Sterling, Paul McAuley, Becky Chambers, Jane Rogers, Adrian Tchaikovsky, Ian McDonald, Chris Beckett, Dave Hutchinson, Gwyneth Jones, Jeff Noon, Claire North, Ian R. Macleod, Yoon Ha Lee, Rachel Pollack, Adam Roberts, Matthew De Abaitua, Colin Greenland, Ian Watson, Emmi Itäranta, Liz Williams, Emma Newman, Philip Mann, Ian Whates, Allen Stroud, Tom Hunter en Stephanie Holman. Non-fiction kwam er van drie schrijvers, en  dat zijn: Neil Gaiman, China Miéville en Andrew M. Butler.
Ik haal even enkele thema aan, die in enkele van de verhalen voorkomen: een conversatie met een alien op een strand, een pelgrimstocht naar de monolieten van Mars, intelligente insecten op een planeet, een ontsnappingspoort naar een andere wereld, een computer (HAL) aan boord van een ruimtestation dat een psychotropisch gas loslaat om mensen doen gek te worden, de bouw van een nieuw medisch deel aan boord van ISS, een verzamelaar van tranen, aliens leven onder ons, het sterrenkind vormt een nieuwe aarde, enz.
Een verfrissende anthologie die ik met plezier gelezen heb, en die de aanschaf zeker waard is!

Patrick Van de Wiele (4)

Future Crime
Karakter Uitgeverij
2018
Paperback
573 Blz.
9789045214658
www.karakteruitgevers.nl

​Marc Goodman werkte voor de politie in Los Angeles, is raadgever van Interpol en ‘futuroloog in residentie’ bij de FBI. Daarnaast richtte hij het Future Crimes Institute op. In dit non-fictie werk beschrijft hij in detail een eindeloze reeks computerinbraken, datalekken, digitale oplichting, schendingen van de privacy van gebruikers en andere computermisdrijven. De overheid en bedrijven hacken ons. Geheime diensten van andere landen hacken ons. Schurkenstaten hacken ons. Criminelen hacken ons. Terroristen hacken ons. En in de toekomst wordt het allemaal nog erger met de komst van robots, drones zelfrijdende auto’s en het Internet der Dingen. Dan wordt cybermisdaad 3D! Ook de vooruitgang in nanotechnologie, biotechnologie en kwantumcomputing creëert nieuwe problemen. Elke nieuwe technologie maakt ons immers kwetsbaarder. Hoe meer online staat, hoe meer er gehackt kan worden. De onderwereld is er steeds snel bij om nieuwe technologie te misbruiken voor haar louche zaken.
Niemand kan na het lezen van dit boek nog beweren dat het wel allemaal wel zal meevallen, dat hij “niets te verbergen heeft” en dat het verlies van privacy of het vrijgeven van gegevens geen negatieve gevolgen heeft. Voor deze indringende wake up-call verdient het boek vijf sterren.
Wat valt er tegen al deze cybercriminaliteit te doen? In het laatste deel van zijn boek ‘Hoe overleven we de vooruitgang’ pleit Goodman o.a. voor een Manhattan-project om onze IT-infrastructuur te beveiligen. Zijn raadgevingen en tips zijn gekend of zouden dat moeten zijn (update je SW, neem regelmatig een back-up, gebruik sterke wachtwoorden, installeer een firewall, versleutel je gegevens, … ), je treft ze in elk artikel over computerbeveiliging aan. Met deze maatregelen kan je “meer dan 85 procent van de digitale bedreigingen voorkomen”, beweert de auteur. Hoe hij aan dat optimistische cijfer komt, vertelt hij evenwel niet. Goodman verwijst voor meer tips naar de site www.crimesofthefuture.com, maar daar staan precies dezelfde tips. Verder vind je er reclame voor het boek. Als die site maar geen persoonlijke data opslaat…
​
 Frank Beckers (4)

Anne Stokes Collection Ltd.
2018
Paperback
120 Blz.
978-0-9569446-4-1
www.annestokes.com
Distributie België:
www.hetstripfiguur.nl

​Op Elftopia ontmoette ik vorige week de Britse kunstenares Anne Stokes. Mijn interview kan u alsnog lezen op https://ootw-magazine.weebly.com/home/elftopia-the-belgian-fantasy-fest. Tegelijkertijd ontdekte ik dat ze een nieuw boek uit heeft, samen met John Woodward. Anne zorgde voor de schilderijen, terwijl John de teksten voor zijn rekening nam.
De eenhoorn is één van de meest iconische en langstlopende wezens uit de fantasy. Hij is een symbool geworden voor magie, mirakels, zuiverheid, onschuld en betovering, en heeft auteurs, dichters en artiesten gedurende talloze eeuwen geïnspireerd.
In dit rijkelijk geïllustreerd boek, vol met kennis, verkennen beiden de geschiedenis van dit wezen. Er zijn immers doorheen die geschiedenis verwijzingen naar, zelfs tot in de Bijbel.
Ik heb het graag gelezen, wat kennis opgestoken, en de mooie schilderijen van Anne bewonderd.  
Een aanrader dus, om uw fantasy bibliotheek mee te verrijken.
 
Patrick Van de Wiele (4½)

McFarland & Company
2017
Paperback
240 Blz.
9781476664057
www.mcfarlandpub.com
Distributie:
www.eurospangroup.com

​Iedereen kent wel de film Alien uit 1979, die een nieuwe generatie van horror in de ruimte op ons losliet. Dit referentiewerk, dat 15 (bijna academische) kritische essays bundelt over dat sub genre “space horror”, behandelt die materie op zeer interessante wijze. Ik laat u even meegenieten…
Aliens zijn dikwijls de antagonisten die een dodelijke bedreiging vormen voor de protagonist en zijn liefje. Wezens uit de ruimte werden immers de heersende krachten van het kwaad die men moest weerstaan en overwinnen, om de Aarde te redden. Alien was daarbij het criterium van de meest invloedrijke cyclus van space horror, waarin horror en SF samenkwamen. Space horror is eigenlijk horror gesitueerd in de ruimte (de ruimte, een ruimteschip of een ruimtestation). Voorbeelden hiervan zijn Event Horizon (1997), Dracula 3000 (2004), Pandorum (2009), Pitch Black (2000), Apollo 18 (2011), Europa Reports (2013), Moon (2009) en Solaris (1972). Daarnaast heb je invasiefilms zoals Invasion of the Body Snatchers (1956), The Blob (1958) en They Live (1988). Maar ook in de Predator reeks (1987-2010), Doom (2005), The Thing (1982), Sunshine (2007), Planet of the Vampires (1965), Hellraiser: Bloodline (1996), Last Days on Mars (2013), Stranded (2013) en Lily C.A.T. (1987) is horror aanwezig. Daarbij wordt de laatste overlevende omschreven als “final girl”, denk maar aan Ripley in Alien. Aldus wordt de ruimte een broeinest voor angst, spanning en horror. Hierna volgen enkele bedenkingen:

• John Carpenter’s Dark Star (1974) bevatte meer humor dan horror, terwijl The Thing (1982) een “big budget” productie was met verbazingwekkende speciale effecten. Daarentegen is They Live (1988) een pessimistische film, terwijl Ghosts of Mars (2001) Carpenter’s synthese is van zijn liefde voor SF en westerns.
• In The Thing (1982) is een alien in staat om het uiterlijk van levende organismen aan te nemen. De film was gebaseerd op de roman Who Goes There van John W. Campbell (1938).  Hij werd eerder al eens verfilmd als The Thing from Another World (1951), en de dreiging staat symbolisch voor kapitalisme, AIDS en de angst voor het onbekende.
• Space horror werd beïnvloed door H.P. Lovecraft’s The Colour out of Space. De horror hier is metafysisch, en kan niet vernietigd worden. In de ruimte, wanneer een buitenaards ras of een bedorven bemanningslid zichzelf manifesteert door op een ruimteschip rond te spoken, blijven hun beweegredenen cryptisch. En exorcisme kan niet uitgevoerd worden. Tijd, evenals de ruimte, ligt buiten de menselijke controle. De schepen moeten aldus verdwijnen uit het zicht, en dat om omgevormd te worden tot een verloren voorwerp, dat herontdekt wordt door een andere bemanning. De ultieme horror in SF is niet de dood of de vernietiging, maar de ontmenselijking.
• SF films zouden niet over wetenschap gaan, maar over rampen. En in die prenten verschuilen zich de diepste angsten over ons bestaan. Maar die horror komt van ons, niet van buitenaf en niet uit de ruimte. Denk daarbij aan de sonde die terugkeert in Night of the Living Dead (1968), Jason Voorhees in Jason X (2001) en de alien in Starman (1984).
• Event Horizon is een theologisch concept over de hel, waarbij het monster de “gravity drive” is die een zwart gat creëert. Pijn en plezier overlappen mekaar en vermengen zich. In Prometheus (2012) is God niet onze onmiddellijke schepper. En de menselijke geest kan niet rationeel de onmenselijkheid van de kosmos begrijpen. Deze angsten kunnen niet opgelost worden door filosofie.
• Een robot of computer die een storing vertoont blijft vastzitten in de vallei tussen menselijkheid en technologie. Voorbeelden hiervan zijn HAL 9000 in 2001: A Space Odyssey, Ash in Alien en Bishop die dit overstijgt in Aliens.
• In Alien, evenals in Predator worden mensen opgejaagd als een minderwaardig ras. Wanneer de antagonist van bovennatuurlijke oorsprong is, wordt de film geklasseerd als occult. Het conflict tussen Westerse technologie en zwarte magie is een spanning die centraal staat in space horror. Aldus worden de grenzen van de wetenschap blootgelegd. Waar mensen ook mogen heenreizen, zelfs in de ruimte, is het zeker dat de duivel zal volgen.

 
Ik vond het een uitermate interessant en soms verhelderend boek, dat thema’s aanraakt, waar je nog niet aan gedacht had. Uiterst aangeraden aan wie dieper wil delven!
 
Patrick Van de Wiele (4½)

Firstborn
Uitg. Kok
2017-2018
Paperback
320 Blz.
9789029727624
www.kol.nl
www.ToscaLee.com

​Dit is het vervolg op en sluitstuk van ‘Bloedverwant’ (2016). In dat eerste deel maakten we de avonturen mee van Audra Ellison, een jonge vrouw die een afstammelinge is van Elizabeth Bathory, de beruchte Hongaarse Bloedgravin. De Telgen der Onteigenden, een occulte sekte geleid door de mysterieuze Historicus, is al eeuwen bezig alle afstammelingen van Bathory uit te roeien en te proberen haar dagboek te vinden. Audra bezit mentale krachten (zoals alle bloedverwanten) die steeds sterker worden naarmate ze ouder wordt. Zoals ook het eerste boek is dit een doorgaande reeks achtervolgingen, ontsnappingen en moordaanslagen. Audra had bewust haar geheugen laten wissen en dat komt nu stilaan terug. Ze ontdekt dat zij met haar vriend Luka een dochtertje hebben, dat nu ook op de dodenlijst van de sekte staat. Het dagboek van Bathory bestaat uit stapels notities en documenten, die Audra en haar vrienden de kennis geven die ze nodig hebben om de strijd tegen de moorddadige sekte aan te gaan. Waar het eerste boek eindigde in een onontwarbaar kluwen van informatie, en waar iedere vriend plots je doodsvijand bleek te zijn en omgekeerd, is dit slotstuk wel rechtlijniger: minder personages (een aantal is inmiddels vermoord) en hier weet je tenminste wat je aan iemand hebt. Door een korte inleiding weet je de essentie van wat vooraf gebeurde, maar het vorige boek toch eerst lezen is wel aan te raden. Veel actie, sterke personages en natuurlijk een wel verrassende ontknoping als de Historicus bekend wordt. Een bescheiden dosis horror, gekruid met wat sentiment en obsessieve moederliefde, en natuurlijk ook hoe Audra haar mentale krachten leert kennen en gebruiken. Aangevuld met een lijst der personages (best bruikbaar), en een kort essay over wat bekend is over de echte Bathory, en hoe waarheid en legende met mekaar versmelten.
 
Eddy C. Bertin (4)

Originele titel
Luitingh-Sijthoff
2018
Gebonden, harde kaft
239 Blz.
9789024580354
www.martejongbloed.nl
www.lsamsterdam.nl

​Hazel is 17 en woont bij haar oom Adolf. Haar ouders zijn omgekomen bij een ongeval, Hazel was 6 maanden in coma en heeft geen enkele herinnering aan haar verleden. Haar oom is aan de drank en als hij haar mishandelt vlucht Hazel weg. Ze verbergt zich in een bos en wordt daar gevonden door een groep mensen die een magisch ritueel deden, een effectieve heksencoven. Ze ontfermen zich over de vluchtelinge en proberen haar te helpen. Zo ontdekken ze dat Hazel onder de invloed is van een bezwering die haar verleden voor haar verbergt. Al vlug wordt Hazel opgeleid in de coven, en de coven ontdekt dat haar ouders helemaal niet dood zijn en zelfs al jaren in contact zijn met oom Adolf. Meer, haar ouders blijken befaamde heksen te zijn die echter plots’verdwenen’. Geholpen door Eda, Medea en de andere heksen begint Hazel alles uit te pluizen, en ontdekken ze een cover duistere heksen die actief zijn op internet, en die haar ouders uit de weg willen ruimen. Daardoor wordt Hazel zelf een gepland slachtoffer van de zwarte coven die er niet voor terugdeinst haar ook proberen te vermoorden. Dit is het eerste boek van de Heksenspiegel trilogie. Vlot geschreven, veel mysterie, maar weinig actie. Het staat vol met informatie over heksen, rituelen, spreuken, etc. zodat het zelfs een  overdosis wordt. Als er voor de tiende keer handjes worden gegeven in een cirkel, een dansje gedaan en wat spreuken gemompeld, begint het mij echt te vervelen. Al die informatie mag dan wel correct en leerrijk zijn (als je een heks wil worden toch), maar in denk dat jonge lezers wel andere dingen verwachten in een YA roman, zoals een beetje échte actie in plaats van veel blablabla. Die actie komt er dan eindelijk in de laatste bladzijden, maar natuurlijk wordt niet alles opgelost, integendeel. De volgende boeken ‘Hazels spreuk’ en ‘Hazels coven’ zijn voorzien voorjaar 2019 en voorjaar 2020. Nog héél at geduld hebben dus. Je kan de trilogie ook volgen op Facebook en Instagram, Bij het boek zit een gratis bedeltje van een pentagram, en een digitaal Book of Shadows kan je downloaden, moest je nog niet genoeg spreuken gelezen hebben. Jongbloed is de schrijfster van de Herre reeks kinderboeken.
 
Eddy C. Bertin (3)

Originele titel
Ambo/Anthos
2018
Paperback
221 Blz.
9789026340178
www.amboanthos.nl
www.janvanmersbergen.nl

​De ik-figuur zit in een gesloten kamer, met een pen en een schrijfblok voor zijn neus. ‘Schrijf het eerste wat in je opkomt’, zegt een man, ‘dan volgt de rest vanzelf.’ Dus begint ‘ik’ te schrijven wat hij gedaan heeft de laatste dagen. ‘Ik’ heet Leon, een 19-jarige jongen op zoek naar werk in Amsterdam. Op zoek, nou ja, over denken dat wel. Hij ontmoet een jeugdvriendin Yousra, die hem vraagt even op  haar auto te passen als ze een vlugge boodschap doet. Maar ze komt niet terug. Als haar GPS plots een boodschap murmelt denkt Leon dat het een opdracht is van Yousra aan hem. Hij stapt in de auto en begint te rijden, volgt de instructies van de GPS. En zo begint een opsomming van plaatsen: Amsterdam, België, de Ardennen, noem maar op. Leon gehoorzaamt elk bevel, hij haalt een mysterieus pakje op dat hij dan elders moet gaan afleveren. Hij handelt als een willoze robot, een autist die gewoon alles doet wat bevolen wordt, en die vastbesloten is de ‘opdracht’ van Yousra te voltooien. Tijdens de vele autoritten speelt hij mentale spelletjes waarin hij zich als piraat in de Jack Sparrow films bevindt. Na 50 blz; van deze onzin gooit een normale lezer het boek weg. Ik heb het volgehouden, met bloed, zweet en tranen, want het verbeterde maar niet. Als je beseft dat een van  die pakjes die hij ophaalt explosieven bevatten, denk je dat er toch iets gaat gebeuren. Maar nee, dit is tenslotte een verslag van wat voorafging aan de gruwelijke finale, die al gebeurd is voor dit boek begon en waarover we dus enkel offscreen horen. Baas speelt een spelletje met de lezer dat véél te lang duurt, en zelfs de uiteindelijke  ‘onthulling’ die heel het verhaal plots een onverwachte wending wil geven kan dit vervelende en irriterende boek niet redden.  Een literaire thriller? Sorry, papierverspilling. Frederik Baas is het pseudoniem van Jan van Mersbergen die reeds acht romans schreef, en als Frederik Baas een vorige thriller ‘Dagboek uit de rivier’ waarvoor hij de Hebban Debuutprijs kreeg voor Beste Thriller.
 
Eddy C. Bertin (1,5)

McFarland & Company
2017
Paperback
187 Blz.
9781476668284
www.mcfarlandpub.com
Distributie:
www.eurospangroup.com

​Al eeuwenlang is het Westen in de ban van het Oude Egypte, en ik ook! Dat weerspiegelde zich in architectuur, literatuur en uiteraard kunst. Maar op 4/11/1922 kwam daar met de ontdekking van de tombe van Toetanchamon, een tweede fascinatie bij, de “Tutmania”. Deze fascinatie had invloed op alles en nog wat, van kledij, via juwelen, tot decoratie en zelfs muziek (song Cleopatra Had a Jazz Band uit 1918). Uiteraard kon het medium film daarbij niet achterwege blijven. Ooit schreef ik een artikel over De invloed van Egyptologie in sciencefiction, fantasy & horror, ik dacht nog voor Eddy Bertin’s SF-Gids. De unieke kracht van het oude Egypte stak immers met kop en schouders boven die van de andere culturen uit. Dit boek gaat de oorsprong na van de films die daarop betrekking hebben. En geloof me vrij, het zijn er heel wat!
Zo kan je de Oud Egyptische horrorfilm traceren tot 1932, toen The Mummy uitgebracht werd, met Boris Karloff als Imhotep. Die speelde in op de droom om onder het zand in Egypte rijkdommen te vinden. Het land van de farao’s bestaat immers voor 95%  uit woestijn. Bij ons in het Westen wordt het lichaam na de dood begraven of gecremeerd. In het oude Egypte echter was het noodzakelijk dat op een moment in de toekomst, de overledene dat lichaam weer nodig zou hebben. Een mummie die weer tot leven komt, balanceert eigenlijk tussen leven en dood. Het klassieke beeld dat we ervan hebben, is dat hij/zij moet omwikkeld zijn. Vroeger bestond er een zwarte markt in mummies omwille van zogezegde medicinale kwaliteiten.
In onze Westerse verbeelding waren het oude Egypte en het bovennatuurlijke met mekaar verweven. De oude Egyptenaren bezaten immers niet enkel een unieke mythologie, maar beschikten tevens over een krachtige magie.
Nochtans was Egyptologie niet zonder gevaar. Herinner u de spreuk uit de tombe van Toetanchamon, die luidde: “Death shall come on swift wings to whoever toucheth the tomb of Pharaoh”. En de sterfgevallen die erop volgden, werden daar ook aan toegeschreven.
Dit referentiewerk overloopt in detail die films, of ze nu uit Hollywood, uit de UK, of van ergens anders kwamen. En de eerste stamt al uit 1849!
De auteur, die in Bath woont, is noch archeoloog, noch professor van Egyptologie, maar weet de aandacht vast te houden. Het boek is dan ook een aanrader voor al wie van Egyptologie en films houdt!
 
Patrick Van de Wiele (4½)

Hangman, Ragdoll, Book 2
Luiting-Sijthoff
2018
Paperback
399 Blz.
9789024576005
www.lsamsterdam.nl.

​Cole’s debuutroman Ragdoll werd een internationale bestseller (inmiddels verfilmd), een intense, uiterst complexe en heel macabere psychothriller. Moeilijk te overtreffen, zou je denken, maar Cole heeft met het vervolg zowat alle grenzen opengegooid om zijn Ragdoll, Book 2 nog gewelddadiger, vreemder en akeliger te maken. Rechercheur Emily Baxter is weer van de partij, en ze is nog steeds even egocentrisch, eigenzinnig, onhandelbaar en lomp als in het eerste boek. En ze drinkt nog altijd teveel ook. Parallel worden nieuwe lijken in de ‘Ragdoll’ traditie gevonden, in Londen én in New York. Slachtoffers die opgehangen zijn in de vreemdste houdingen, en steeds per koppel, met mekaar verbonden of zelfs aan mekaar genaaid. Een van de twee is steeds een slachtoffer, de tweede is de dader én zelfmoordenaar. Beide hebben woorden gekerfd in hun lichaam, steeds LOKAAS en POP. Tegen haar zin wordt Baxter van haar onderzoek in Londen weggehaald om, door haar kennis van de vorige zaak, de politie in New York bij te staan. Die zijn daar niet echt gelukkig mee want het is een erezaak (en kwestie van promotie) voor hun om zelf de kwestie te klaren, in die mate zelfs dat ze informatie voor Baxter achterhouden. Het onderzoek is intens, Baxter maakt enkele schaarse vrienden maar vooral tegenstanders die haar gedrag onuitstaanbaar vinden. De parallel moorden gaan echter door, als ze een degelijk spoor vinden leidt dit meestal tot ontdekking van nieuwe lijken. Een eerste hoogtepunt komt in een kerk in New York, een apocalyptische massamoord met honderden doden. De geniale sociopaat achter dit alles heeft een wel heel explosieve boodschap gegeven. Baxter keert terug naar Londen, de mysterieuze maniak kreeg inmiddels van de media de naam Azazel, een gevallen engel. Wat is de betekenis van de inkervingen, wie is een pop en wie is een lokaas? Baxter vreest na de macabere massamoord in New York dat Londen een gelijkaardige catastrofe te wachten staat, een tot het uiterste gedreven manipulatie van paranoia. Een actievolle psychothriller van bovenste klasse, die de lezer voortdurend op het verkeerde been zet en natuurlijk enkele verrassingen voorschotelt in de macabere finale. Sterke personages, elk met hun eigen conflicten en onhebbelijkheden, dus feitelijk heel menselijk. Dit alles gelukkig nu en dan gekruid met een flinke dosis zwarte humor. Aanrader. Ik ben benieuwd waarmee Cole ons in zijn derde roman gaat confronteren, ik dacht al dat het niet erger kon dan in zijn  eerste, ik was dus even fout.
 
Eddy C. Bertin (5)